Onze minister-president sprak over oorlog namens het hele kabinet. Ik zit niet in het kabinet en dus is mijn blog nu nog een gewoon blog en geen oorlogsblog. Poeh, ik zat er best een beetje mee de afgelopen dagen want moet je dan anders gaan schrijven in oorlogstijd? Het beste is altijd om gewoon jezelf te blijven en het dus had het niet zoveel uitgemaakt. Oorlog is nergens goed voor en Lao Tzu dacht er destijds ook al het zijne van. “Bij de slachting van mensen, mogen wij wenen van verdriet en bij het behalen van een overwinning mogen wij rouwdiensten houden.“ Oorlog is zo niet leuk. Geld, geloof, macht en te groot eigenbelang zijn in mijn ogen de de dingen die oorlogen veroorzaken. Ik kwam gisteren langs een huis waar de Franse vlag halfstok hing en zoiets zet je dan weer even bewust met de benen op de grond. Ik dacht ook nog even dat zij misschien geen Facebook profiel hadden en even een lach. En hoezeer het gewone leven toch doorgaat, er heeft bij heel veel mensen een verandering plaats gevonden. De vrijheid brokkelt langzaam aan wat meer af, dat gevoel. Een nadeel of een voordeel van het internet, je spreekt meer mensen en dus hoor je ook meer verhalen vanuit andere plaatsen of landen. Ik begrijp wel heel goed dat veel mensen het nieuws amper meer volgen en lekker hun eigen ding doen, als je er gevoelig voor bent dan ga je ook niet vrolijk van het nieuws worden, zeker. Gelukkig zit er op alles een aan en een uit knop. Het blijft nog steeds bijzonder jammer dat niemand nog eens een uit knop heeft bedacht voor mensen die onschuldige mensen doden. Mag de oorlog uit? En mag het licht aan?
Maandelijks archief: november 2015
De kreuk van de dag…
Een vriendin belde mij gisteren op en zij was ondertussen aan het strijken, vrouw en twee dingen tegelijk kunnen en pret. “Jij bent goed bezig, nog een persoon die wat kreukels gladstrijkt, als iedereen in de wereld gaat strijken…” En lachen vanaf de andere kant en de kreuk, of spreuk van de dag was gemaakt. Laten we met zijn allen de kreukels gladstrijken of verminderen en alles verloopt weer gladjes. Zij had nog een kaartje voor een concert over voor mij en of ik mee wilde gaan. Nee en niet omdat ik bang ben voor rottigheid, de muziekband is niet mijn band en op de een of de andere manier staat mijn hoofd niet naar dansen en meezingen. Het zijn ook weer geen kreukels in mijn hoofd, meer een gevoel van behoefte aan iets anders. Het aanbod om mij mee te nemen was wel lief. En er was breaking news gisteren want in de ochtend brak toch echt de zon even door de wolken heen hier. Ik schrijf het toch maar even op, leuk voor later als de weermannen zoiets lezen in 3056. In het jaar 3056 zullen mensen zich ook ongetwijfeld afvragen na het lezen van wat geschiedenis en mijn blog, wanneer de oorlog begon. Ik zal proberen een paar van jullie vragen in het jaar 3056 op te lossen… Nou volgens onze regeringsleider is ons land nu in oorlog met een groep mensen die wij nu in 2015 terroristen noemen of barbaren en deze mensen plegen aanslagen in Europa. Ons land valt binnen Europa en ons land doet ook een kleine bijdrage aan de bestrijding van deze terroristen en daarom zijn wij in oorlog met deze terroristen. Sorry mensen in 3056, ik kan het niet simpeler uitleggen. De aanslagen zijn trouwens over de gehele wereld al een tijdje aan de gang. Ik denk dat jullie ook in de geschiedenisboeken iets lezen over open landen binnen grenzen in Europa en dan misschien de aanname zullen doen dat zoiets raar was in 2015. Jullie hebben gelijk hoor, grensposten komen nu weer wat terug en ik vind het zelf ook raar dat de landen binnen grenzen niet bewaakt worden. Jullie lezen ook vast iets over de volksverhuizing van de ik ga op reis mensen en dat zij ook zonder paspoorten welkom zijn en jullie doen dan misschien de aanname dat zoiets wel erg raar was in 2015. Jullie hebben wederom gelijk hoor, ik vind het in het nu ook erg raar. Gelukkig zijn de meeste mensen nog steeds bewust van dat vrede heel erg belangrijk is en zoiets geeft hoop in deze oorlog. Hoop dat mensen elkaar zullen blijven vinden en er het beste van willen maken op deze aardbol voor zichzelf en voor hun kinderen. Zoiets wat jullie tijdens het lezen van de geschiedenis nu ook doen in 3056…
Alles loopt door
De dag na de begrafenis vooral een beetje bijgeslapen en nog wat gewerkt, alles loopt door. En ik weet niet of het aan mij ligt maar ik heb de afgelopen dagen toch ook wel pret om mijn eigen nieuwe sprookje van Joris en de cameraman. Hij toont zo lief deze verslaggever en wat hebben hij en anderen en de cameramannen mij al laten lachen door tekst en niet tekst halen en verwijzingen naar beelden die niet komen. Prachtige journalistiek vanuit Frankrijk en België, zeker. Joris en de draak is een ander sprookje en er zijn zo in het nu heel wat draken om te verslaan, ook zeker. Ik was gisteren nog even aan het filosoferen over de begrafenissen in het nu. Is het eigenlijk niet erg ouderwets dat samenkomen en elkaar troosten? Ik vroeg mij af hoe de begrafenissen van de toekomst eruit zullen zien. Alleen wat naaste familie en verder robots en alles geautomatiseerd? De rest kan thuis via een livestream meekijken? Je hoeft geen vrije dag meer van je werk te nemen want onder werktijd zet je de livestream open en zo doorwerken en met een schuin oog de begrafenis volgen. Op scholen kunnen lessen even worden onderbroken om zo via de livestream 3D de uitvaart van een klasgenootje mee te maken en later afgesloten met een chatgesprek via de iPad. De emotiebril die alle leerlingen dragen geeft aan als er een kink in het verwerkingsproces zit en dan komt de emotie docent voor een live chat op de iPad. En als dat niet helpt gaat men voor even terug naar het ouderwetse communiceren. Ik zie het allemaal al voor mij… Nog even en we zitten allemaal binnen in ons huis. Dat de angst er bij veel mensen goed inzit is om mij heen goed te merken. Ik had het gisteren nog met iemand over dat we te weinig lezen over dingen die wel goed gaan. Er komt nergens te staan dat ik u vandaag goed heb geholpen en nergens staat dat ik iemand heb geholpen met oversteken en dat wij allemaal blij waren. En het zou toch mooi zijn als we na deze regen en storm kunnen lezen als de zon voor een tel weer doorbreekt? Breaking news, de zon is even te zien in november…
In de treincoupé
Imagine all the people, een mooi nummer als je droomt van vrede en terecht overal ten gehore gebracht zo in het nu. Dromen mag, zeker, zolang je de realiteit niet uit het oog verliest. En over verliezen gesproken, gisteren was het voor mij de dag van de begrafenis van een van mijn beste vriendinnen. Ik had op zondag zelf een bloemstukje zitten maken, veel meer kun je voor een overleden vriendin niet doen. En voor de toekomst de lessen meenemen die ik in haar treincoupé heb mogen leren. Zij is helaas te vroeg uitgestapt en ik moet door. Op reis en op mijn reis door het leven komen er ook steeds mensen in mijn treincoupé en sommige blijven en anderen stappen levend na een periode weer uit. Helaas net zoals mijn overleden vriendin zijn er ook mensen die wel in leven hadden mogen blijven van mij, niet meer in mijn treincoupé. En zo leer ik van alle mensen iets in mijn eigen treincoupé des levens, zeker. De begrafenis was mooi en ik voelde zelf niet de behoefte om een zegje te doen, alles tussen ons was al besproken als we samen in onze trein zaten. Haar plekje is er nu een van in een stiltecoupé. Wel andere mooie toespraken en een mooi samenzijn en zoals zij het graag wilde. Hartverscheurend om het verdriet te zien, te horen en te voelen van alle mensen voor wie zij een zitplaats had in haar treincoupé. De een mocht iets dichterbij haar zitten en de ander zat iets verder weg. Heel af en toe gooide zij iemand uit haar treincoupé en daar had je het dan zelf naar gemaakt in haar ogen. Ik zag zelf op de begrafenis weer mensen die vroeger in mijn treincoupé zaten en toch leuk om hen weer te zien. Of ze ooit weer op mijn rails komen, de toekomst zal het leren. Na het vertrek van mijn goede vriend bij mij thuis bleef de stilte over. Het was even stil en mijn treincoupé was voor even leeg, op mijn om eten jankende huisdier na dan. Ik voelde mij leeg en heel erg eenzaam. Een ding heb ik van mijn vriendin meegekregen, zorg dat je treincoupé nooit lang leeg blijft, sluit je niet alleen op in je eigen treincoupé. En zo vervolg ik mijn reis, bewust van alle mooie mensen die nu vaak in mijn eigen treincoupé zitten en bewust van alle nieuwe mensen die nog zullen opduiken.
Iemand die zo diep in je hart zit kun je door de dood niet verliezen. Dag lieve Anneke, voor altijd in mijn hart en het was erg gezellig samen in onze trein.
Mijn grootste hoop…
Wanneer twee rivieren één worden
en later weer zelfstandig verder gaan,
blijft er altijd een beetje water
van de één in de ander staan.
Een mooie tekst bij de rouwadvertentie van mijn vriendin. Met de gebeurtenissen op deze wereld en in Frankrijk misschien ook een mooie tekst. Als heel veel mensen samen in vrede op deze wereld willen leven in een grote rivier en er komen kleine riviertje bij die met geweld willen leven dan is mijn grootste hoop dat er altijd een beetje water van de grote rivier in de kleine riviertjes terecht zal komen.
On en te VREDE n
Gelukkig schrijven en spreken andere mensen gewoon door en ik kan zo nog een beetje lachen om de dingen. Stiekem met je gedanst kwam ook even in mijn hoofd op. Wie gaan de dans wel en niet ontspringen? In Nederland hebben we het over lekken en het grootste lek nu in mijn ogen zijn de binnen en buitengrenzen. In Den Haag weten ze wel wat humor is, de humor stond zelfs op straat gisteren. Eerst ik ga op reis mensen die ontevreden waren en later Nederlanders die ontevreden waren. Volgens mij mooi opgelost voor iedereen want ontevreden ik ga op reis mensen vertrokken tevreden naar elders of naar binnen en de Nederlanders vertrokken tevreden naar huis. Laat wat letters van een woord weg en je hebt zomaar het woord vrede. Mijn vriendin lag er gisteren ook tevreden of eigenlijk vredig bij in haar kist. Ik was toch maar even gaan kijken en het was goed om verdriet daar met elkaar te delen en wat leuke verhalen op te halen. En janken natuurlijk, tranen met tuiten en alleen een bloemstuk ophalen samen bracht ons alweer in tranen in de auto. Tranen thuis en armen om elkaar heen en dan weer lachen. Ik ben wel blij dat ik kan huilen want dan ben ik tenminste geen emotieloos mens en gelukkig blijft alles in het hoofd helder dus die mist van tranen is even niet anders. Andere vriendin ligt nu op de intensive care en haar toestand is stabiel en het liefste zou ik daar ook heengaan van het weekend maar is niet verstandig. Mijn hoofd zou anders mistig gaan worden… de balans in evenwicht houden. Afijn, soms bestaat het leven even uit minder leuke dingen, bewust van. Gisteren ook even bij het water gezeten en naar de mooie wolken gekeken en daar geniet ik dan weer van. En zo hobbel je de week door en heel tevreden met alle lieve mensen om mij heen.
Praat Nederlands met mij…
Veel ouderen worden er weer helemaal gek van… telefoontjes in het Engels. Praat Nederlands met mij… U kunt het beste gewoon ophangen aldus Ing en de oudere generatie heeft hier wat moeite mee, onbeleefd. Na weer zo’n telefoontje samen een andere strategie bedacht. En gelukkig ging de telefoon weer en op mijn advies klonk er toen uit de mond van de lieve oude dame, “FBI”. En aan de andere kant klonk een verschrikt “What?” en pret. Opnemen met Miss Marple of Jessica Fletcher kan ook en weer pret. Oudere mensen die oorlogen hebben overleefd bewust maken van de slechtheid in de wereld van 2015… Volgens mij is het iets van de week van het respect, nou ik heb geen respect voor mensen die dit soort telefoontjes plegen. En er was ook iets met de dag van de mantelzorgers. Ik heb zelf een hekel aan dit woord want ik ben nog ergens blijven hangen in dat het vanzelfsprekend is dat je iets voor een ander doet. Iets voor een ander doen en binnen je eigen vermogen. Van een lach tot een praatje en van een kaartje tot een arm om iemand heen. Ik ben zooooo niet meer van nu en pret. Het is ontzettend zwaar om voor iemand te zorgen die ziek is of zelfs gaat overlijden. Veel mensen zijn zich hier niet bewust van en als de ander dan komt de overlijden hebben veel mensen toch een soort van bevrijdingsgevoel. Ik aanschouw het bewust om mij heen bij mensen. Natuurlijk is er een groot gemis, ik zie vaak ook een soort nieuw gevoel van levensvreugde. Thuiszorg is heel erg belangrijk als ondersteuning voor iemand die voor een zieke levenspartner zorgt, bewust van. Ik sprak van de week nog met een vriendin over dat wij in een van de grootse omwentelingen in het nu zitten. En de vraag blijft nog steeds of de mensen deze uitdaging aankunnen of dat de aardbol de belasting van de mensen niet meer kan dragen? Het is een mooie tijd en waarin veel dingen uitkomen en goed en kwaad door mijn eigen ogen gezien nog nooit zo sterk tegenover elkaar hebben gestaan. Wat is wijsheid? Misschien gewoon net als de irritante telefoontjes, andere aanpak?
Is aan het typen…
In verdrietige tijden is er toch ook humor en veel saamhorigheid en liefde voor elkaar, zeker. Je steunt elkaar in goed en in slechte tijden. Er kwam plotseling gisterenochtend ook bericht binnen over mijn andere vriendin met ALS. Er was even paniek daar want er leek zich een longontsteking bij haar te ontwikkelen. Aan de zuurstof en medicatie en moeite met zinnen formuleren en sputum weg hoesten en gisterenavond nog steeds geen verbetering en koorts. En dan zeg je tegen haar man om tegen haar te zeggen dat ze nog even bij ons moet blijven want twee vriendinnen in een week verliezen is een beetje te erg. Zij hebben humor en de grap werd overgebracht en met een andere vriendin ook toch weer een beetje pret hierover. Blijf eens leven allemaal… Beetje egoïstisch gedacht Ing… Echt spookachtig is dat de mobiel van mijn overleden vriendin nog in gebruik is bij de nabestaanden en dan zie je dus staan, is aan het typen… Een andere vriendin werd met deze mobiele telefoon gebeld en ook nog op haar verjaardag en zij kreeg ook de bibbers… En samen lach je er dan toch om, onze overleden vriendin had vast ook in een deuk gelegen. En de ik tel tot tien is ook weer terug van weggeweest voor alle mensen die het ongetwijfeld goed bedoelen maar als je nooit tijdens de ziekte van mijn vriendin er voor haar was en nu opeens wel alles wilt weten, ja dan noemen wij dit de ik tel tot tien, zucht en ik geef netjes antwoord houding. Een andere vriendin sprak over rouwtoeristen en pret. Ik zal even voor mijzelf spreken als ik schrijf dat ik mij er steeds meer bewust van aan het worden ben dat laatste wensen van overledenen soms echt te zwaar zijn voor nabestaanden. Ik zou bijna gaan zeggen, “joh, verzin zelf iets na mijn dood en doe waar jullie zin in hebben en zoek het uit.” En zo hobbel je de dag weer door en werk je gewoon door met soms een traan en soms met een lach en blijven typen natuurlijk…
Het leven gaat door
En het leven gaat door vandaag, opstaan, aankleden en werken. De dingen waar wij samen over gefilosofeerd hadden. Met een verschil nu, geen samen meer, mijn lieve vriendin is gisteren overleden. Ik zat eind gisterenmiddag aan de waterkant en ik keek naar de overkant, zij was op hetzelfde moment bezig om naar haar eigen overkant te gaan. En dan in het begin van de avond het bericht van haar man en dat ons vriendinnetje is ingeslapen. Een tel eerder bericht van haar vriend, Anneke is niet meer onder ons. De twee mannen in haar leven die zielsveel van haar hielden. Aan de telefoon met vrienden en vriendinnen en dan? Het is beter voor haar dat ze er niet meer is nu, na de zeer lange lijdenswegen met kanker. Nee, het is helemaal niet goed dat zij er niet meer is, veels te jong om al te moeten sterven! Drie kinderen die geen mamma meer hebben en ouders die geen kind meer hebben en broers die geen zus meer hebben. F*ck you! We hebben gefeest de afgelopen twee jaren en ik heb haar ondersteund en verzorgd tot op bijna het laatste moment voor zover dit binnen mijn eigen vermogen lag. Als een klein liefdevol onderdeeltje van het geheel van alle andere mensen die haar met liefde omringden. We hebben pret gemaakt, heel erg veel pret en naar haar dood toe geleefd. Een ijzersterke vrouw die alles uit het leven nog wilde halen wat zich aandiende. En wat doe je dan alleen op zo’n avond dat zij er niet meer is. Ik heb Pitbull met Give Me Everything opgezet. Een van onze favoriete nummers op de dansvloer… er komt misschien geen morgen meer, doe het vanavond, bewust van. Happy ook zo’n nummer op de dansvloer en nee wij waren niet happy met de situatie, wel met er het beste van maken en dus dansen totdat de tent dicht ging. Leven. Happy met alle herinneringen aan haar en alle mooie momenten samen. Het gaat voor iedereen een f*uck week worden en daar doe je geen f*ck aan, bewust van…
Rust in vrede lieve An
Those we love
don’t go away,
they walk beside us
every day…
Unseen, unheard
but always near,
still loved,
still misses
and very dear.
R.I.P. lieve Anneke