De laatste echt warme dag vandaag in juli en dus tijd voor nog een beetje luchtig leesvoer. De bijvoeding voor mijn moeder kwam binnen. Ik legde het haar eenvoudig uit… Koeien in de winter op stal krijgen extra bijvoeding en zie het zo ook bij jou. Mijn uitleg was meteen duidelijk en pret. Ik dacht bij het zien van de flesjes drinken, de fabrikant heeft nog werk te doen voor 2021 en pret. Een plastic flesje, een plastic omhulsel met tekst weer om het flesje, een plastic dop en een plastic rietje in een plastic verpakking. Zij drinkt bijvoeding met een rietje, mijn moeder, op een schaduwrijk terras en zou willen dat het anders was… En nog even iets anders. Iemand staat op maandagochtend bij de koffieautomaat op het werk en komt een eveneens vrouwelijke collega tegen. Hoe was jouw weekend? Nou prima, ik ben voor de 2e keer getrouwd afgelopen zaterdag. Smak, smak, smak en gefeliciteerd met jullie huwelijk. Nou nee, geen jullie, ik ben afgelopen zaterdag met mijzelf getrouwd. En dan krijg je een paar foto’s van collega in een prachtige trouwjurk te zien in een bosrijke omgeving. Trouwen met jezelf is in, trouwen met jezelf is zo hip en een trend. Ik dacht zelf toen ik het blijde nieuws vernam aan een grap, dus niet. Op zo’n moment mis ik Stephen Hawking. Ik had graag nog een nieuw boek van hem gelezen over leven op een andere planeet en over een ruimteschip met betaalbare tickets naar een andere planeet. En op zo’n moment zie ik mijzelf jaren geleden mijn trouwjurk naar een kringloopwinkel brengen. En ik dacht ook nog even, zal er al iemand met zichzelf getrouwd zijn in mijn oude trouwjurk?
Maandelijks archief: juli 2019
De broodnodige afkoeling in Zwolle…
Ik hoorde van mensen dat zij met gezin en al in de woonkamer hebben geslapen de afgelopen dagen, zo warm in huis. Na weer een slechte nacht toch op naar Zwolle gisteren in een gekoelde bus en in een gekoelde treincoupé. Mijn reismattie had geen lift pleisters op haar ogen want te warm en pret. Zij kan trouwens gewoon knipogen met deze pleisters en weer pret. We gingen nu vanaf Station Amsterdam Zuid en ik zag opeens rook op ons spoor. Lag er gewoon een halve sigaret te smeulen tegen een klein takje aan op het spoor, bizar. Er zijn gewoon van die roosters om je peuk in te gooien daar. We hebben staan kijken en gelukkig ging de sigaret uit bij het filter en vatte het takje verder geen vlam. Van die dingen, van die dingen, zou Jan in Zwolle zeggen… Jan was nog niet helemaal in de kleding en dus in Zwolle eerst even de Sassenpoort bekeken en het kanon voor de poort. Je kon een kanon afschieten in Zwolle, het was er heel rustig door de vakanties. Na ons eerste bakkie op een terras kwam daar een fel groene broek aan op de fiets en in die broek zaten de benen van Jan. Zwolle is een van de goedkoopste in Nederland met de terrassen en dus appeltaart met slagroom. Jan vond het leuk dat wij er weer waren en zo eens zitten bomen over alles en de wereld. Een stukje gelopen langs het water en zelfs daar was de wind zoek, zucht. Via een tip kwamen wij terecht bij het terras van De Beugel aan het water en net toen wij zaten, hoera, regen! Ruim een half uur regen en na twee porties snacks uit de frituur onder de parasol in de regen en de overwinning van Max Verstappen was de temperatuur weer aangenaam geworden in Zwolle. Zelfs mijn mobiele telefoon had last van de warmte en vocht en deed het gewoon weer goed. Ik vernam dat de telefoon in een bak met rijst doen ook werkt om de vocht eruit te halen. Het was gezellig en we zien toch steeds weer andere verrassende stukjes van Zwolle.
Een dag niet besteed is geen dag…
Mijn moeder zit niet meer op de dagbesteding. Zij is een paar keer een dag in de week naar de dagbesteding geweest en het ging niet meer, erg jammer. De dagbesteding was een apart verhaal. Ik had in de revalidatiekliniek al gevraagd of mijn moeder daar beneden bij de dagbesteding een keer mocht meedoen, helaas toen niet van gekomen. Het advies van de dokter in de kliniek was drie dagen dagbesteding en mijn ouders wilden zelf een dag dagbesteding. De aanvraag gaat dan niet via de arts maar via een WMO loket. De persoon bij het WMO loket geeft het dan weer door aan de persoon bij de gemeente van de WMO. Dan komt er een brief thuis dat er iemand gaat bellen of gaat langskomen thuis. De meneer van de gemeente WMO komt dan een uurtje thuis praten. Dan volgt weer een brief voor de goedkeuring voor begeleiding licht twee dagdelen = een dag… met vervoer. Weken na de eerste aanvraag kan moeder dan voor de eerste keer naar de dagbesteding. Na een paar keer op de dagbesteding komt er een telefoontje van de dagbesteding dat zij mijn moeder hebben opgeschaald naar begeleiding midden vier dagdelen. En tot mijn verbazing komt er dan al heul snel een brief van de gemeente thuis met de bevestiging van wijziging en pret. Ik probeer een dag op een vrije dag, met twee telefoontjes iemand van de WMO te bereiken bij de gemeente om twee vragen te stellen en er zit niemand en niemand belt mij die dag terug. Ik belde elk dagdeel een keer en pret. Zoals ik al tegen de aardige vrouw van de dagbesteding zei, mijn moeder komt maar een dag en de indicatie van twee dagen is dus niet nodig. Er zitten daar trouwens meer mensen die geen gebruik maken van alle dagen die bij de indicatie horen. Ik had maar twee vragen aan de mensen van de WMO bij de gemeente. De dag dat mijn moeder niet komt, krijgt de dagbesteding deze wel vergoed? En kan de indicatie niet anders, naar werkelijke opkomst? Afijn, ik heb meer te doen en zal het wel nooit gaan weten. Mijn vader heeft zelf mijn moeder afgemeld voor de dagbesteding. De brief van afmelding was snel per post hier en pret. Allemaal aardige mensen bij de gemeente en de dagbesteding enzovoorts, ja zeker. En wel een nieuw spreekwoord aan overgehouden, een dag niet besteed is geen dag en veel pret.
Zon weg, scherm op…
Weer een nieuwe dag, na weer een kleffe nacht. Een rustige nacht zonder wind. Ik schreef gisteren over de wind in de nacht en de volgende ochtend bleek dat er toch een soort van wervelwind door een deel van het dorp was getrokken. Bij een appartementencomplex was midden in de nacht een zonnescherm kapot getrokken door de wind. Bewoners hoorden het en belden aan en mevrouw dacht door alle geluiden midden in de nacht dat het inbrekers waren en belde de politie en pret. De politie liep een rondje om het gebouw en namen het is niet meer een zonnescherm aan de gevel waar en pret. Ik voorzie een nieuwe campagne van de overheid, iets met zon weg, scherm op… Nou is de andere kant van het verhaal dat veel ouderen het zelf niet meer kunnen want ze hebben soms nog van die zonneschermen met zo’n ijzeren beugel waar je aan moet draaien om hem op te halen en neer te laten. Er was hier gisterenavond weer veel rare wind en een vriendin van mij die net in het water zwom vond het maar een raar dorp met de plots opkomende winden. Ja, ik heb wel gelachen vandaag. En de diëtiste kwam gisteren thuis voor mijn moeder. Ik vind het zo’n onzin en dat is mijn mening. Ik zei van tevoren al tegen mijn vader dat mijn moeder wel bijvoeding zou krijgen en zie, bij mijn thuiskomst was de conclusie bijvoeding en pret. Het eetpatroon was al goed en iets meer chocoladehagelslag over alles strooien wilde ook wel helpen als dikmaker. Mijn moeder zit constant op het toilet vanwege haar darmen na het eten van chocolade, dus strooi vooral voorzichtig pa want ze moet niet meer afvallen en pret. Ik heb net als de meeste van mijn vriendinnen maar een visie. De mensen tegen het einde van hun leven vooral laten eten wat ze WEL lekker vinden. Mijn moeder heeft geen tot weinig smaak meer en dus zitten haar lekkere dingen van vroeger nog ergens ver weg in haar geheugen. Eten is een spel geworden van herkenning van dingen van vroeger. Er staan af en toe in de folders van supermarkten oud Hollandse blikjes met snoepjes van vroeger. Ze waren hier thuis op en gelijk weer drie blikjes met boterbabbelaars gehaald. En dan zie je mijn moeder heel even blij. Een vrolijk tafelkleed helpt ook met gekleurde bekers en een portie eten op een te groot bord doen helpt ook omdat het dan lijkt alsof ze niet zoveel hoeft te eten.
Schrijven in de kleffe nacht…
Midden in de nacht wakker van een klap onweer na een dag van 40 graden. Ik was net snel genoeg om de ramen dicht te doen want er kwam opeens weer zo’n rare wind. Ik had het er van de week nog met iemand over dat je eigenlijk voor het behoud van spullen niets buiten uit kan laten staan tijdens afwezigheid of slaap vanwege het weer. Zo zag ik het vannacht zelf weer, opeens sloeg het om en zelfs regen. Hadden we de plantjes geen water hoeven te geven vanavond en pret. Ik ben nu toch wakker en dan maar even schrijven in deze kleffe nacht. Ik kan het wel even hebben over het CBR en de keuring voor het rijbewijs voor ouderen. Drama’s voor ouders en… kinderen. Ik heb zelfs een iemand in mijn omgeving die bijna huilend overal naartoe belde om alsjeblieft te zorgen dat pa niet meer de weg op mocht en helemaal mislukt en pa mag de weg weer op en pret. Kinderen zijn in deze de veegwagentjes op de weg die de weg van de ouder of ouders veilig en autoloos willen maken. Ik vind zelf de wachttijd wel goed bij het CBR want misschien dat mensen dan eens nadenken of zij bijvoorbeeld doof, stram en met een heule rits aan medicatie de weg nog wel op willen gaan. Ik snap ook wel de vrijheid die een auto geeft want het hoort bij een stukje zelfredzaamheid en vrijheid, niet afhankelijk willen zijn van… Het loslaten van dingen is heel moeilijk. En zo maken kinderen zich vaak drukker dan de ouders en pret. En nog even iets anders, ouders die hun huis niet willen verlaten. Ik lig werkelijk waar soms ergens onder een tafel van het lachen van verhalen. Er zijn soms kinderen die alles al in kannen en kruiken hebben en dan willen ze niet en pret. Ik heb wat berekeningen gezien en financieel gaan de meeste mensen met een huurhuis er op achteruit bij een verhuizing van huis naar appartement. De servicekosten zijn vaak een struikelblok in een appartementencomplex. En er is nog iets, sommige beroepsgroepen krijgen voorrang op een huis in stad of gemeente. Ik vind zoiets zelf bijzonder, het ene beroep is dus meer waard dan het andere? Even toch hierop door… Heel veel ouderen krijgen regelmatig brieven thuis of zij alsjeblieft de ruime woning willen verlaten voor een klein appartement. Het zou een boel schelen als de mensen dan zelf mochten bepalen aan wie zij de woning doorgeven. De meeste mensen gunnen hun woning best aan bijvoorbeeld een kleinzoon met vrouw en baby die al jaren op een woning wachten. Dit idee past heel goed in een wereld waarin iedereen voor zichzelf gaat. Ik vind het daarom misschien gevoelsmatig zo stom. Mocht het toch de doorstroming bevorderen, tja. Ik denk dat de meeste kinderen zich met de beste bedoelingen inspannen voor hun ouders. En dan kom je er gewoon soms achter dat zij het allemaal zelf nog wel bepalen. Laaaaaat het dan los en pret.
Even schrijven…
Het is warm in Nederland en de temperatuur gaat richting de 40 graden. Het is op mijn zolderkamer ook erg warm en ik verblijf af en toe op de koude tegelvloer van de badkamer en pret. Ik had zowaar een dagje vrij en dus afgelopen dinsdag van vroeg in de ochtend tot in de avond met een vriendin op het strand geweest en het was daar nog best koel met de zeewind. Zij had een parasolletje mee en ik een laken om zelf een tentje te bouwen en zo kwamen wij de dag wel door. Er waren veel dezelfde gekleurde strandtentjes en mensen kregen deze tentjes niet opgevouwen bij het naar huis gaan en pret. Een instructie filmpje op internet bracht uitkomst bij iemand en de uitleg werd doorgeven aan een andere stuntelaar met hetzelfde tentje en waar is de mens nog zonder mobiel en pret. Wij zagen zelfs in de avond mensen nog stuntelen met gebruiksaanwijzingen en tentjes. Het was een heerlijke dag en mijn verdriet bleef even achter de duinen. Ik voel mij tegenwoordig bijna schuldig met verdriet hebben of traantje laten want emoties tonen is natuurlijk niet perfect in deze maakbare perfecte wereld. Er zitten trouwens veel jonge meiden thuis en soms vanwege dat zij zichzelf niet perfect vinden, bizar. Zo om mij heen zit er bijna overal in een gezin wel een kind thuis met een burn-out, bizar. Nou ik huil lekker verder af en toe omdat dingen mij echt raken, zoals oma. Oma die ik jaren geleden heb geadopteerd is erg ziek en dat doet mij veel verdriet. Ik zag haar sinds anderhalf jaar langzaam verwarder worden en het is verdrietig om te zien hoe iemand dan even heel helder is en dan weer volkomen de weg kwijt is. Oma kan nu niet meer voor zichzelf zorgen en gelukkig hebben wat mensen de situatie nu wel door. Mijn moeder vergt genoeg zorg en nog een volledige oma zorg erbij gaat echt niet. Mijn eigen moeder hobbelt ook meer richting achteruit dan vooruit. En er was nog iemand overleden binnen mijn netwerk. Ja, tegenwoordig noemen ze dat binnen of buiten je netwerk en pret. Ik vind het af en toe best raar. Bij ons in de buurt hangt dan een slinger en is er een baby geboren en klinkt er baby gehuil, nieuw leven in een huis. En in het andere huis zoals bij ons is soms veel verdriet en loopt een leven terug uit. Het leven en de dood, veel over nagedacht de afgelopen weken. Zo is het leven, met hoogtepunten en dieptepunten. Er zijn natuurlijk ook feestjes en ik had het afgelopen weekend een feestje in een mooi natuurgebied in een soort van tuinhuis. Ik ben er op de fiets heen gegaan en mooie foto’s genomen onderweg! Het feestje was leuk en veel oude bekende gezichten en er stond een schommel voor mij en pret. Morgen weer verder schrijven, toch vroeg wakker met dit weer en schrijven is goed.
Lekker dagje dom doen…
Zie je niets aan mij? Ik keek naar mijn reismattie en buiten het feit dat zij een andere ketting om haar nek had, nee ik zag niets. Ketting is speciaal voor de Albelli? Nee er was iets anders en ik zag dat zij oogschaduw op had, anders nooooiiiiiit. Nou ik was warm en onder de oogschaduw zaten een soort van pleisters om haar ogen op te liften… Bij mij vallen de luiken af en toe dicht door slaapgebrek en bij haar door hangende oogleden en pret. Ja,ogen liften kost 2000 euro en zelf betalen. Zij had bij de drogist een doosje met lift pleisters gekocht. Ik vroeg of ik soms een inzamelingsactie mocht opstarten? Iets met lift mijn vriendin de zomer door… Wij hebben de grootste pret gehad de dag door en ik vroeg haar regelmatig of zij de omgeving nou anders zag? Het is voor sommige mensen dus sparen voor ogen liften of pleisters blijven plakken, bewust geworden van… Na een lange reis uiteindelijk aangekomen met de bus in Utrecht. We zaten redelijk vroeg in de ochtend aan de koffie met appeltaart op de Vismarkt. Na de koffie het oude centrum in gelopen en een bezoek gebracht aan de Domkerk. Ik wist niet dat een tornado in 1674 het uiterlijk van de Domkerk definitief veranderde. Het schip van de kerk stortte in en werd niet meer herbouwd. Ons klimaat was al in 1674 aan veranderen en pret. Het mooiste in deze kerk was het Evangelistenraam en ik vond verder de kerk niet bijzonder. Ik had lang geleden een huwelijksfeest in de Dom en het is nog steeds te huur als trouwlocatie. De binnentuin bij de Dom was eigenlijk het mooist. En wij weer verder gelopen door de Utrechtse binnenstad heen. Er was in de kloostertuin van het Museum Catharijneconvent een koor aan het zingen en het klonk prachtig. We zijn de oude wijk helemaal doorgelopen en ook door de hofjes. Er was een mooi pand met een beeld van Atlas op het dak, heel mooi. Jouw oogleden worden gedragen door pleisters en Atlas draagt een hemelgewelf en pret. De uren vlogen voorbij en om de dag dragelijk af te sluiten nog een pizza gegeten in de stad. Lekker slapen en oogjes toe en pleisters eraf…
Kunst kijken…
Het was afgelopen zaterdag normaal weer en ik was al vroeg op het strand bij de golfjes. De lucht was blauw, er was zon en niets mooiers dan een ochtend zo op het strand. En met dank aan het meespelen met een loterij van iemand waren er weer gratis kaarten voor een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam. Het kwam mooi uit want de tentoonstelling van Erwin Olaf stond nog op mijn lijstje en ik was nog niet in het verbouwde museum geweest. We waren er zondag in de ochtend en het was nog niet heel erg druk. De tentoonstelling was de moeite waard en we hebben vooral even staan kijken en praten over de hond op het schilderij Het Toilet van Jan Steen. Het was net of deze hond er later bijgezet was en wij vonden het ook een hond van deze eeuw. Ik kreeg nog een keer terecht op mijn donder van een suppoost toen ik met mijn vinger te dicht bij een ander schilderij kwam om iets uit te duiden. De restauratie van schilderijen is een kostbare zaak en wij waren nog net in staat om De Nachtwacht te bekijken voordat dit werk achter glas ging voor de restauratie. De restauratie is vanachter glas live te zien voor de bezoekers, best leuk. Ik blijf mij verbazen bij de schilderijen van de oorlogen met de schepen, wat een mooi houtsnijwerk konden de mensen in die tijd maken. Hendrik Willem Mesdag was ook een van mijn favorieten in het museum. De hal met de glas in lood ramen in het museum was werkelijk schitterend. Het enige minpunt van de dag waren de doosjes Playmobil van De Nachtwacht. Ik heb mijn vriendin het verschil uitgelegd tussen Playmobil en LEGO en heel veel pret. Snik, er was geen LEGO in de winkel. We hadden trouwens ook pret om alle mooie landschapsschilderijen met mensen onder de bomen. Wij keken of we de eikenprocessierups zagen… En wij keken bij de zeeschilderijen of we het visje de kleine pieterman ergens zagen… Ik zou toch wel eens even terug willen naar de tijd van sommige schilderijen, heel even. Het was een leuk bezoek en het bakje patat buiten was een mooie afsluiting van Amsterdam.
Leuk om kind te zijn…
Het is alweer even terug dat ik op het blog te vinden was en zo is het al juli 2019. Heb je dan niets meegemaakt Ing? Even denken hoor, het was een paar keer heel warm weer en dus een sacherijnige Ing. Ik vind het echt heel fijn hoor, genietende mensen met warm weer, het mooie van Nederland is de afwisseling van de seizoenen. Ik ben zelf op mijn best in het voorjaar, de herfst en de winter, is niet klagen, wel gewoon een feit. Ik heb van die periodes dat ik moe word van het uitleggen van dingen. Zoals bij mijn aardige tandarts die vroeg of ik mail had om een reminder te sturen. Ik noem het zelf een herinnering. Ik kan zelf nog heel goed denken en dus nog geen herinnering nodig. En alle mail in mijn box is leeswerk en dus op een paar dingen na allemaal overbodige troep in mijn box. En ik voorzie nog een hoop overneem werk in de toekomst met de zorg voor mijn ouders en dus waar ik niet aan mee hoef te doen, wegwezen… Ik vind het sowieso een rare wereld aan het worden maar verstandig om daar mijn mond over dicht te houden voordat mensen denken dat ik niet spoor en pret. Het beste moment was dan ook afgelopen weekend, het oppassen op mijn oppaskinderen en gewoon weer even kind zijn voor een weekend. Ik had de kleinste voor haar verjaardag en eindrapport een doos nuttig LEGO laten uitzoeken en de heule middag met LEGO zitten spelen. Ze had zelf al heul veul LEGO en we hebben de leukste dingen gemaakt. En we zaten uiteindelijk met een doosje met een hamburger en frietjes en een leuk speeltje bij de vreetschuur. De dag erop naar een soort van evenement geweest met zweefmolen, springkussens en spelletjes en echte ezels borstelen en de dag afgesloten met het zoveelste ijsje voor de jongste. Het was best leuk om weer even kind te zijn.