Zelfredzaamheid niet altijd haalbaar

Ik was afgelopen week ook even in een instroomhuis van het Leger des Heils in Amsterdam. Alles onder een dak qua hulpverlening. Wat ik dus niet wist, is dat je alleen naar het Leger des Heils mag als je in die woonplaats woont. Dat er in mijn gemeente dus aan burgers die dakloos raken wordt doorverwezen naar Amsterdam, dat klopt niet. Je kunt mensen niet bewust de gemeente uitzetten die ingeschreven staan. Ik denk dat er in meerdere dorpen behoefte is aan een inloophuis, alles onder een dak. Ook een soepbus zou in alle dorpen en steden niet misstaan, achter veel deurtjes is armoede en ook op straat. Net zoiets als de bus van de zorgverzekeraar of de bank, ritje door de regio. De meeste gemeenten hebben werkelijk geen idee wat er leeft onder de inwoners. Blijft een feit dat ook in Amsterdam de doorstroom op zijn gat ligt, mensen verblijven al een jaar in een woning van het Leger des Heils. Oorzaak zijn de lange wachtlijsten. Net als in de ouderenzorg en in de ziekenhuizen, de doorstroom duurt te lang. En nieuwe locaties is de buurt vaak niet blij mee en zo duurt alles nog langer, tja.

Ook de zorgmijders zijn een groot probleem, mensen die met niemand contact willen. Via de brievenbus proberen om contact te krijgen met deze mensen, het kan allemaal. Dit zijn ook vaak de mensen die jaren dood in hun woning liggen, geen contact meer, met niemand. Heel veel mensen zetten hun beste beentje voort om andere mensen te helpen, mag ook wel eens geschreven worden. We lezen wel vaak als iets niet goed gaat en de successen halen de media vaak niet.

De soepbus is er wel voor iedereen, waar je ook vandaan komt. Soep, koffie, brood en soms wat fruit of kleding. Een man liet mij zijn nieuwe winterjas zien die hij had gekregen, hartje zomer, tja. Een beeld zegt meer dan duizend woorden als je komt aanrijden met de soepbus en er staan zo’n 60 mensen al te wachten. Je kunt amper uitstappen en ze omringen de bus als je stil staat. Wij hadden wel op een punt politie bij de bus, is niet standaard en soms wel prettig als de sfeer dreigt om te slaan. Gelukkig nooit tegen de vrijwilligers gericht want ze weten ook wel dat de soepbus dan einde verhaal is. Er zitten eigenlijk in ons landje heel wat mensen in de hulpverlenende en dienstverlenende beroepen, ik schaar de politie daar voor het gemak ook maar even onder. En in al deze beroepen missen ze handjes terwijl het aanbod voor hulpvragen toeneemt.

Zelfredzaamheid is voor heel veel mensen niet altijd haalbaar en ik mag hopen dat er voor de zwaksten in onze samenleving altijd genoeg hulp gaat blijven. Iedereen is mens en iedereen heeft zijn verhaal, bewust van

Hunnie en soepballen

Er viel mij iets op, zo eergisteren bij het uitdelen van het brood bij de soepbus in Amsterdam. Heel veel gemor over de mensen uit het buitenland die bij de soepbus stonden. “Zij pikken onze kraakpanden en ons brood in.” In het dagelijks leven kom ik ook deze uitspraak vaak tegen: “zij pikken onze banen in.” Het voelt voor veel mensen dus, dat we oud alleenrecht kwijtraken aan hunnie. Erg interessant en het geeft de gevoelens en emoties heel goed weer. We kunnen en willen niet delen. Omgekeerd willen hunnie ook niet delen. En zo is het niet zij aan zij maar hunnie tegen hunnie. Bewust van en de oorzaak moge duidelijk zijn, iedereen is en was welkom in Nederland. Dat niemand in het verleden eens goed heeft nagedacht over, hoe allemaal zij aan zij en samen, die achterstand werk je niet meer weg. De soep staat te koken op het vuur en de ballen springen er nog net niet uit.

Ik leef alleen voor mijzelf is ook een oorzaak, in deze tijd van afstomping zien wij elkaar niet meer goed. We lezen alles en vergeten op te kijken de wereld in. Ogen spreken boekdelen is in deze tijd, ogen spreken met de mobiel, tablet of computer.

Overal in de wereld springen er al ballen uit de soep. Hunnie tegen hunnie, links tegen rechts, arm tegen rijk, geloof tegen geloof. Er zijn heel veel goede mensen die graag al die ballen in de soep willen houden en op hun manier een bijdrage doen. Het voelt bij mij dat alles niet genoeg zal zijn.

Opgeven dan maar? De soep laten overkoken? Het is net als met de aarde, als wij de aarde kouder kunnen laten worden in plaats van warmer dan kunnen wij de soep ook kouder laten worden met zijn allen. Daar is een samen voor nodig en mijn ogen zoeken, kijken de wereld in, kijken links en kijken rechts en zien wat groepjes in de verte, zijn zij het die samen een geheel gaan vormen?

Ik wens brood voor iedereen

Het was gisteren een fantastische dag, een wens ging weer in vervulling. Ik mocht mee met de soepbus in Amsterdam van Het Leger des Heils. Een mooier beeld kun je niet krijgen, van waar veel mensen zich onbewust van zijn in ons landje. Als je nooit op straat tussen de mensen komt dan kun je een heel eenzijdig beeld krijgen. Sommige mensen dachten dat ik een bekende Nederlander was, lol. Nee hoor, ik volg gewoon mijn hart, gewoon Ingrid en ik doe gewoon leuke en leerzame dingen. We stonden verdeeld over de avond in Amsterdam Noord en op twee punten rondom het Centraal Station. Ook hilarisch dat we in Noord de bus even niet op de handrem hadden, bijna met soep en al het water in.

Er is toch wel een groot verschil tussen de soepbus en de Voedselbank. Bij de bus komen mensen die echt honger hebben en het brood heel snel opeten en dan nog meer willen hebben. De Voedselbank is dan net dat stapje hoger, hier hebben de mensen wel iets te eten en geen rammelende honger. Morgen schrijf ik even verder over de soepbus, ik moet ook nog zoiets als slapen…

Bij de bus waren heel veel mensen uit Oost-Europese landen en dat brengt mij nog even op de rampplek van het vliegtuig in de Oekraïne. Ik zag op de Belgische televisie een stukje en daar vertelde de nieuwslezeres dat er marechaussees vanuit ons land naar de rampplek gingen. Zij legde aan de Belgische kijkers uit dat je onze marechaussees kon vergelijken met hun vroegere Rijkswacht. Leuker kon ze mijn dag niet maken… Wij sturen iets van vroeger dus het nu in, als ze er komen, geweldig.

De schijn ophouden

Dromen komen soms uit en wensen komen soms uit. Vandaag gaat er weer een wens van mij in vervulling en ik word daar blij van, morgen een verslag. Ik was het afgelopen weekend even aan het bijkomen van de week. Ik heb veel naar de mensen geluisterd en meer kun je soms ook niet doen. Ik heb deze week veel het woord sorry vernomen, “Sorry dat ik huil.” Ik herken het wel want je wilt anderen jouw verdriet niet aandoen, het zit in de mens om sterk te willen blijven voor de buitenwereld. Het gaat altijd goed, ook als het niet zo is. Toch lucht het wel op om af en toe wel te huilen en als je echte vrienden hebt dan krijg je gewoon een schouder en dat is genoeg. Ze hoeven het niet te begrijpen, die schouder is genoeg. Juist het binnenhouden van emoties kan leiden tot blokkeringen.

Afgelopen weekend waren er ook emoties maar dan op het toneel. Ik was naar ‘De laatste zomer’ in het Openluchttheater Amsterdamse Bos. Met dank aan luchthaven Schiphol kan deze voorstelling de hele zomer door draaien. Aan het begin van de voorstelling kwamen er nog een paar vliegtuigen over, met dank aan…juist. Kleine moeite om ze tijdens de voorstellingen toch even om te leiden? Deze voorstelling is een echte aanrader, ik werd er vrolijk van. Een stel rijke vrienden brengt gezamenlijk de zomer door in luxe en ledigheid. In feite is iedereen bankroet, maar niemand weet het van de ander en niemand wil het weten van zichzelf. Stuk voor stuk zijn ze meester in het ophouden van de schijn, totdat de zeepbel knapt…

Het nieuwe vakantie vieren is thuis blijven, daar hadden ze het in het stuk ook over. Heel veel mensen blijven inderdaad bewust thuis dit jaar. Bewust van hun financiële situatie en bewust van wat je niet hebt dat kun je ook niet uitgeven. Er is een grote groep Nederlanders die gelukkig zien dat eigen land nog genoeg mooie plekjes heeft. Ook ken ik een groot aantal mensen met een tweede hypotheek en onbetaalde rekeningen die wel met het vliegtuig weg zijn. Of mensen die hun baan hebben verloren en niet aan het zoeken zijn naar een nieuwe baan maar wel even op vakantie zijn. Het grappige is dat als deze mensen terugkomen hun situatie nog net zo is als voordat ze weggingen. Ze kunnen alleen vol trots zeggen, dat zij wel ver weg zijn geweest, de schijn ophouden… En bij thuiskomst allemaal weer klagen en niet een stapje terug kunnen doen, heerlijk, ik geniet ervan. Het leven is een groot toneelstuk, net als in het bos bij de voorstelling. Voor veel mensen is alleen het einde nog zoek.

Op de vlucht

Mensen zijn wereldwijd op de vlucht vanwege oorlog en geweld. Van de ruim zeven miljard mensen op deze aardbol zijn er ruim 50 miljoen mensen op de vlucht. Op de vlucht in eigen land of op de vlucht naar het buitenland. Vaak voor het leven beschadigd omdat ze familie en vrienden hebben verloren en in het ergste geval zelf slachtoffer van geweld zijn geworden. Heel erg veel kinderen die niet veilig zijn, ook kinderen die nu nog te klein zijn om het allemaal goed te begrijpen. Kinderen die op school zouden kunnen zitten en veilig met andere kinderen zouden kunnen spelen.

Vanuit Syrië al meer dan een miljoen vluchtelingen in Libanon. In de Oekraïne zijn er alleen uit de stad Donetsk al 300.000 mensen weggevlucht. Destabilisatie van het land dreigt. Somalië en Eritrea en andere Afrikaanse landen, hoeveel lijken liggen er inmiddels al op de bodem van de Middellandse Zee? En het aantal Palestijnse vluchtelingen in de Gazastrook verdubbeld per dag. Mensen op de vlucht en in angst. Ook de rest van de wereldbevolking heeft angst, de angst om wel of niet in te grijpen in de landen. Moeten we ons er mee bemoeien of niet? De laatste bemoeienissen waren niet zo succesvol. Mensenrechten tja, het recht is wereldwijd ver te zoeken.

Landen straffen opleggen? Het helpt geen moer, het rijke deel en waar de macht ligt, raak je daar niet mee. Het bewust worden van moet vanuit de mensen daar zelf komen. Het besef dat je op deze aardbol misschien ook leuke dingen kunt doen, kunt genieten en een waardevolle bijdrage zou kunnen leveren voor de generaties na ons. En de meeste landen blijven gewoon producten en diensten afnemen vanuit landen waar de menselijke omstandigheden slecht zijn. Goedkoop en geld verdienen gaan boven menselijkheid. Het is altijd zo geweest en het zal altijd zo blijven. De aardbol draait op geld en niet op mensen. Misschien de enige die zich daarvan bewust is, de aardbol zelf. En die laat het ons al een tijdje zien, geeft ons nog een laatste kans.

In Nederland zijn heel veel mensen nu ook op de vlucht, onze vlucht heet vakantie en genieten. En als iedereen in september weer in eigen land is dan volgt een nieuwe vlucht, de vlucht van vooral op de oude voet verder gaan en je kop in het zand steken.

Verkoopwonderen

Ik was de afgelopen week ook even op een afscheidsreceptie van een oud collega van mij. Zij is ook een van mijn beste vriendinnen en vroeger hebben wij een tijdje samengewerkt. Zij is daar altijd blijven werken totdat zij ziek werd. Helaas is er geen vervangende arbeid voor haar en daarom moest zij na heel veel dienstjaren eruit. Geen vervangend werk voor een vrouw die jarenlang het visitekaartje van de winkel was. Zij heeft gelukkig de winkel niet nodig om gelukkig te zijn, door ziekte en verdriet besef je pas wat echt belangrijk is in het leven. Zij zou ook een voorbeeld kunnen zijn qua levensenergie en pret voor velen. Het blijft wrang dat je zo bij een bedrijf moet vertrekken, dat dan wel.

Wij waren verkoopwonderen in die tijd en hadden een super leuk team samen. En dat straal je uit ook. En we hadden zoveel pret onderling dat we het er nu nog wel eens over hebben. Af en toe gaan we nog eens uit eten met zijn allen en ook dan is het lachen geblazen. Er was ook iemand van het hoofdkantoor en ik vertelde over dat wij vroeger altijd alle artikelen bekeken en alle instructieboekjes lazen. Bewust verkopen… Tijden veranderen en ook deze winkelketen heeft het moeilijk. Ik ben samen met haar nog even de winkel doorgelopen en heb mijn mening gegeven. Mensen zitten gewoon niet meer te wachten op alle producten en het personeel staat er omdat het moet en niet omdat ze plezier in hun werk hebben, op een enkeling na. Ook als je de voorraad zag dan schoten de tranen in mijn ogen. Hoe kun je zoveel voorraad hebben, raak je aan de straatstenen niet kwijt. Iemand zit heel erg te slapen daar.

En dat deze winkel niet loopt en ook niet meer zal gaan lopen, het waarom dat kon ik zo verklaren. Ook de slechte bereikbaarheid speelt hierbij een rol. Ze gaan het niet redden zo en er moet echt een nieuwe visie binnen dit bedrijf komen anders zijn ze kansloos. Het deed mij even denken aan een andere winkel met meerdere vestigingen, waarom zet je de food afdeling achter in de winkel? En dan huilen dat het niet loopt. Kan niemand bedenken dat food eerste levensbehoefte is en dat mensen er dus altijd meerdere keren langslopen als je het in het begin van de winkel zet bij de kassa? En laatst was ik ook in een winkel waar net een partij boeken binnenkwam vanuit een failliete winkel. Samen met de verkoopster even de boeken besproken en samen konden wij wel verklaren waarom de winkel failliet was gegaan. Te veel voorraad van boeken waar niemand op zit te wachten.

Ik weet niet of ik het allemaal goed zie, het is leuk om te denken en gelukkig zijn de mensen het wel vaak met mij eens of zien het ook.

Inkomstenbelasting over voedselpakket?

Eens dan komt de dag dat we gaan betalen voor het inademen van lucht. Bij de Voedselbank hadden we het gisteren over iets anders. Eens dan komt de dag dat je inkomstenbelasting gaat betalen over je voedselpakket… Hoe wij hierop kwamen? Laat ik beginnen bij het begin, het hoofddoel van De Voedselbank is en was om mensen tijdelijk te ondersteunen met voedsel. Opgezet door vrijwilligers die samen en recht vanuit hun hart de mensen helpen in moeilijke tijden. Ik heb er al een keer over geschreven, de Voedselbanken groeien zo snel dat het eigenlijk betaald werk zou kunnen zijn. Het zijn hele organisaties geworden. En het lijkt wel alsof we bij groei weer regels nodig hebben in dit land. Zonder regels kunnen wij niet, we zijn er dol op, kunnen we lekker alle onzekerheden uitsluiten en alles dichttimmeren.

Zo is ook De Voedselbank bezig met een certificering. Opeens hebben we lijsten gekregen waarop we moeten bijhouden wat iedereen brengt, datum van uitgifte etc. Je krijgt zo de zotte situatie dat iemand wat pruimen komt brengen in een koelbox vanuit de eigen tuin en dan moet je noteren hoeveel dozen of kratten en op welke datum ze inkomen en uitgaan. Gelukkig hoeven we nog niet alle pruimen te tellen dan… Ook hoeven we nog niet te noteren uit wat voor grond ze komen en welke bestrijdingsmiddelen er zijn gebruikt. Ook hoeven ze nog niet voorgeproefd te worden. Ik wil alleen maar aangeven dat we een beetje aan het doordraaien zijn met zijn allen in dit land. Timmer de timmer en we timmeren alles dicht en zo timmeren we ook de vernieuwingen dicht. Het is toch wel prettig dat ik niet de enige in dit land ben die zich hiervan bewust is. Gaat denken met de kleur van je hart verdwijnen?

Hebben we het nodig dan al die regels? Zijn de mensen zo dom dat niemand meer zelf bewust kan nadenken? Als je weer de overproductie zag bij onze Voedselbank, dan zou ik deze vragen met ja beantwoorden. Jammer dat we nog niet zover zijn dat we verstand kunnen produceren, laat die overschotten maar komen. We hadden gisteren een paar zakjes met kruiden waarop niet stond wat het was. Samen  hebben we staan ruiken en we konden ze allemaal thuisbrengen en anders waren we gewoon gaan proeven. Bewust je zintuigen en verstand gebruiken en dan kom je een heel eind.

Er zijn meer hondjes die…

Nederland had gisteren een waardige rouwdag, mooier kon het niet en zelfs de zon scheen. De beelden van de rouwstoet gingen de hele wereld over en Amsterdam was even wit van vrede en nagedachtenis. Ik vind dat we ook wel eens even stil mogen staan, bij alle mensen achter de schermen die dit alles mogelijk maken en heel hard werken. Heel Nederland zet zijn beste beentje voort. Ik hoorde gisteren op de radio het mooie nummer van De Steen. Er is met deze gebeurtenis een steen verlegd in Nederland en de stroom ervan hou je niet tegen.

Vandaag komen er weer lichamen van slachtoffers terug naar huis, naar Nederland. Het eerste doel is bijna bereikt, de lichamen van de slachtoffers naar huis toe brengen. Voor de nabestaanden gaan het allemaal stapjes worden in een lang rouwproces. Het diplomatieke spel is inmiddels ook al volop in beweging gezet. Het gaat nu vooral om wie en waar. Wie zat er aan de knop van de lancering van de raket? En waar is het bewijsmateriaal? De waarheid zal zoals bij veel zaken wel weer ergens in het midden eindigen.

Ik kreeg vanmorgen een artikel van mijn vriend Roel van Duijn. Vandaag in Trouw schrijft hij over dat de Oekraïense strijd is nu onze strijd geworden. Het gaat ook over nog een w vraag, wie levert al die wapens aan de separatisten? Iedereen heeft de mond vol van Rusland, met het gevaar voor tunnelvisie. Er zijn meer hondjes die Fikkie heten… Het zou voor heel veel mensen eens goed zijn om eens wat meer links en rechts te kijken. En zonder in complottheorieën te belanden, ik denk gewoon logisch na, het is het tweede toestel van Malaysia Airlines, toeval kan en toeval kan ook niet.

Zoals bij zoveel moorden, ongelukken en oorlogen, de waarheid ligt heel vaak in het midden. Helaas en moeilijk te verteren voor een ieder die erbij betrokken is of was. Feiten, denkwerk en geen aannames, zo kom je het dichtst bij iets wat op de waarheid lijkt.

Dag van nationale rouw

Vandaag is het een dag van nationale rouw in Nederland.

Rond 15:55 uur zullen verschillende kerkklokken in het land vijf minuten lang geluid worden. De vlaggen mogen halfstok. Zodra de vliegtuigen om 16:00 uur zijn geland met de lichamen van de slachtoffers, volgen een trompetsignaal en een minuut stilte.

Ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de vliegtuigramp in de Oekraïne is er vanavond een witte stille tocht vanaf De Dam in Amsterdam.

Stil omdat woorden tekort schieten voor zoveel menselijk leed.

Stil…

Pret hebben mag nog

Nog steeds staat ons landje in het teken van de slachtoffers van de vliegramp. Het is ook nog steeds niet te bevatten allemaal. En ook al mijn wensen komen uit en zo kwam ook de koning op de televisie een woordje van medeleven doen. Het voelt bijna alsof je geen pret meer mag hebben in ons land en toch zijn er enkele dingen waar ik de grootste pret om heb.We keken gisteren naar de briefing aan de leden van de Tweede Kamer over de vliegramp. Wij vroegen ons af of de kappers nog reces hadden? Plasterk zijn kruintje stond recht overeind en meerdere leden zagen eruit alsof ze net uit hun bed waren gevallen. Wij hadden gewoon even pret tijdens de briefing. En de opa van ons kabinet kwam ook ter sprake, voor wie zijn toch die hartjes die hij constant met zijn handen maakt? Afijn, het gaat niet om uiterlijk maar om de boodschap die je brengt, bewust van. De boodschap moge duidelijk zijn, eerst onze slachtoffers terug en dan kijken we verder. Ik nam gisteren zelf bewust waar dat er heel veel woede heerst in ons landje naar aanleiding van de vliegramp. We zouden bijna de rest van de wereld vergeten met alle oorlogen en verschrikkelijke dingen. Met als een van de dieptepunten de verkrachting van een zes jarig meisje in India.

Was er dan helemaal geen pret nieuws? Jawel, in Amsterdam willen ze de fietsbelasting terug uit de (fietsen)stal halen. Er grappig want mensen die voorheen met de auto naar hun werk in de stad gingen en deze gratis konden parkeren in de stad, die parkeerplaatsen werden betaald parkeren. Of ze maar even met het OV wilden komen of op de … fiets! Ik zie er de pret wel van in. En we zitten nog met een belastingsysteem waar de foutjes nog in rond wieberen. Eerst dat probleem eens aanpakken? En opa met de rollator, de rollatorbelasting? Te veel zwerffietsen in de stad en te veel overtredingen met fietsers in de stad. Oké, zwerffietsen langer dan een week op straat, opladen en verzenden naar Afrika. Overtredingen door fietsers, bekeuren en bewust maken van. En als dat niet werkt, afgelopen week waren we aan het brainstormen over een monorail. Dat is pas vooruitkijken… Zoiets kan letterlijk en figuurlijk van de grond komen. Wij zitten helaas nog in een stadium van benzineauto naar elektrische auto die nog zo’n twintig jaar zal gaan duren en de zelfrijdende auto. Te ver vooruitkijken heeft dus ook geen zin, leven in het nu.