Ouderdom komt met tanken…

In mijn vakantie een dag bij mijn ouders de schoonmaakster uitgehangen, ik noem het sporten. Een ander jogt, ik lap ramen binnen en buiten, was ophangen, bed gedaan, sopperdersopperdersop en iedereen weer blij. Ik was de afgelopen week met een vriendin op het strand en dan nemen we altijd de ouders even door. Niet de ouders zelf, de papiermolen die je als kinderen voorbij ziet komen en de fouten die gemaakt worden hier en daar. En ja, we nemen dan ook de aardige mensen door die wel hart voor onze ouders hebben. Ook hier zijn boeken vol over te schrijven, zeker. Mijn laatste gesprek met een verzekeringsmaatschappij was blijkbaar door iemand daar geanalyseerd. Ja, opnemen is zo van deze en van de vorige eeuw. Ik stel soms vragen die niet bij zo’n aardig persoon aan de andere kant van de telefoon op de standaard vragenlijst staan. Nou ze hebben er iets mee gedaan en dus petje af. Op het strand was geen auto te zien en toch kwam de pechhulp bij ons als onderwerp voorbij. Wat is het geval, de spaarkaart voor korting op tanken gaat weg. Mijn vader is al heul lang lid en ze willen hem nu een creditcard aansmeren. Alleen met deze kaart is er nog korting op tanken. Pa even de uitleg gegeven dat een creditcard schuld is en dat ook niet iedereen zo’n kaart kan aanvragen… En gratis tanken bestaat ook niet en pret. Mijn vriendin vroeg zich af of er een pincode bij zo’n kaart zit? Oudere mensen die weer een code erbij moeten onthouden? Bij haar moeder had iemand een dochter teveel op de indicatieaanvraag gezet, zucht. En zo zitten niet alleen wij, alle kinderen van ouders op leeftijd lopen tegen deze dingen aan. Bijna niemand lacht mij gelukkig meer uit als ik zeg dat ik niet heul oud wil worden. Onder de kwaliteit van leven valt ook hoe moeilijk maakt men het de oudere mens of als voor jezelf opkomen niet meer lukt. Op het strand de boel de boel verder gelaten en eind september genoten van de zon.

Wat ligt er achter het struikgewas?

Wij gingen in de ochtend wandelen en met de tijdmachine terug naar het jaar 1992. In 1992 was de World Expo in Sevilla met als thema het tijdperk van de ontdekkingen. Het was alsof er een orkaan met kracht vier over het voormalige terrein was gegaan…wij zoeken naar een gironummer… Oké, er is een pretpark gekomen en er zitten een paar bedrijven en nog wat geneuzel, verder staat een deel van de 215 hectare te verpieteren in de zon. In ons kleine Nederland hadden er al huizen op gestaan… Wij waanden ons echt in niemandsland zo tussen de overwoekerde tegels. Af en toe een waslijntje met de was van een dakloze. Of het nou voor de Olympische Spelen is, de voetbal of de Expo, je gaat toch iets bouwen met een functie na afloop? Wij waren op zoek naar het klooster in de buurt, niet gevonden tot onze grote hilariteit. In plaats daarvan het niemandsland gevonden. Veel van de Expo ontwerpen stonden er nog en vooral de grote wereldbol bij de ik zie geen tuinman palmbomenrij was erg mooi. De ik doe het niet of half fonteinenwijk was prachtig. Wij keken onze ogen uit daar, beelden om niet snel te vergeten. En in een wereld vol structuur best grappig zo’n gebied. Wij besloten een dag later om een half uurtje op de toeristenboot te klimmen voor een verkoelende tocht over het water. De boot op het water, de hoge groenpartijen langs de oever en achter die groenpartijen zag je dan nog iets van de grote ontwerpen van de Expo 1992. En de omroepster op de boot maar vertellen over 1992 en de toeristen die vanaf de bus rechtstreeks op de boot gedropt waren maar luisteren. En wij helemaal in een deuk want wij wisten hoe de boel er achter het groen daadwerkelijk uitzag. Wij hadden de grootse pret om de b van beeldvorming. Eerst het boek lezen op de boot en dan pas de film achter het groen bekijken of zoiets. Doe even een nieuw groot evenement naar Sevilla, alleen al om het terrein te kunnen bijwerken en om het jaar 1992 te kunnen afsluiten… Ja het was leuk even op vakansie in Sevilla. Hop in de wandelschoenen en hop uit de wandelschoenen en de hop in en hop uit bus voor toeristen lekker negeren. Voor weinig tapas eten op het grote plein Alamede de Hércules en genieten van de mensen die gewoon druk met elkaar zitten te praten zonder hun mobiele telefoon. En het is toch enig dat je om half twaalf in de avond iemand de weg ziet afplakken beneden op straat en dat er na twaalf uur iemand met een kwast en een pot verf een soort van zebrapad op de weg gaat schilderen? Bedankt voor de gezelligheid en het lachen Sevilla!

Armoei…

Er zijn van die beelden die mij niet loslaten en zo ook op vakansie in Sevilla. Er is daar ook veel armoede. Er stond een grote vuilcontainer in een wijk en daar hing over de rand heen een kleine vrouw met en harkje bruikbare spullen eruit te trekken. Ze moest goed haar evenwicht bewaren op de rand van de container want anders zou ze erin vallen. Naast de container een man met een pet op en een boodschappenkar en de spullen vanuit de container gingen in hun boodschappenkar. In mijn eigen land zetten ze mij weg in het hokje arm, ik ben mij op zo’n moment zo bewust van hoe rijk ik ben. Wij hadden onze favoriete straatverkopers. Er was een kleine oude man en hij knipoogde steeds naar mij en hij verkocht pakjes papieren zakdoekjes. Een andere man ging de tafeltjes op het plein langs met een bak vol met nootjes. Op een gegeven moment moesten wij even op zijn bak passen terwijl hij het geld incasseerde bij de tafel voor ons. Bij ons aan tafel kwam hij de centjes tellen op zijn groezelige handschoen en de lach en de blijdschap van deze man waren echt onbetaalbaar. Deze centjes waren voor hem misschien weer een dag eten… Een jongen zat achter ons mooi gitaar te spelen en hij kreeg niets bij de tafeltjes. Mijn reismattie riep hem terug en gaf hem twee euro en zijn blijdschap was zo mooi. Hij vertelde treurig dat de meeste mensen zijn gitaarspel niet konden waarderen. Mijn reismattie zei dat hij echt wel mooi kon spelen. Ik zei dat muziek op straat altijd goed is en de jongen monterde helemaal op en bedankte ons hartelijk. Wij gaven niets aan daklozen met geschreven bordjes die niets deden en de vrouwen die ons de hand wilden lezen, brrrr. Nou misschien geven andere mensen daar weer geld aan en dan blijft de boel in evenwicht, iedereen helpen is onmogelijk. Het eigen risico van onze zorg in Nederland blijft dan wel gelijk, de tandpasta gaat duurder worden en de premie voor de zorgverzekering en we gaan er dus wederom helemaal niets op vooruit. Niet dat je ons hoort klagen of zoiets aan een dakloze hoort uitleggen, gewoon een rekensom tijdens de vakansie. Er was in de stad ook een bouwwerk van grotendeels hout, de Metropol Parasol. Echt fantastisch en de bouw duurde zes jaar en het prijskaartje was 123 miljoen euro. Ik dacht toch, hoeveel mensen kunnen daarvan eten in de stad? Het maakt eigenlijk niet uit in welke stad je loopt op de wereld, de dure projecten staan af en toe in schril contrast met de armoede elders in de stad. De paleizen in de stad zijn groot en er zijn er veel. De Palacio de las Duenas bezocht en de tuinen waren het mooist en het was er lekker koel. Ik had bewondering voor de vroegere ontwerper, de geluiden van de stad waren nergens te horen in de tuinen, gaaf.

Even weg…

Vakansie en samen met mijn reismattie eens zitten te kijken naar iets leuks voor een paar dagen binnen ons budget. Met de regen in Nederland was de bestemming snel gevonden, Spanje. Geen koffers mee en leven met en vanuit de rugtas. Grote pret thuis bij het wegen van de rugtassen, die van haar was zes kilo en die van mij vier kilo. We hadden er voldoende aan, gewoon efficiënt inpakken. Volgens mijn vriendin mocht de aansteker niet mee met de handbagage en tot mijn verbazing verkochten ze na de douane wel aanstekers met Amsterdam erop. Misschien voor de aankomst mensen? Voor ons was het niet echt duidelijk allemaal. Wij hadden dankzij Schengen geen paspoortcontrole op Schiphol, alhoewel men daar wel mee bezig is. De volgende keer mijn haren even kort knippen voor op reis want mijn lange haren werden zowel heen als terug gefouilleerd bij de douane. Mijn reismattie lachen met haar kortere haren. Het woord haardiscriminatie was geboren. Vliegen is voor mij bijzonder en ik heb genoten, vooral op de heenreis bij het raam. En toch is een telefoon dan prettig voor de navigatie naar het goedkope dak boven ons hoofd. Wij zaten in Sevilla en deze stad was voor ons erg moeilijk qua de weg vinden… Allemaal smalle straatjes en dan was er een punt waar er weer vijf smalle straatjes op uitkwamen en dan verderop weer zo’n punt waar er weer vijf op uitkwamen. De laatste dag hadden we een soort wedstrijdje gedaan, zij met de navigatie telefoon en ik met de ouderwetse kaart. Oefening baart kunst en mijn kaartlees diploma op zak… Het beste was gewoon slenteren en dan kijken waar wij uitkwamen. Wij houden ervan om midden tussen de mensen te staan en onze woning was super. De koffiebar onder ons ging al heul vroeg open en die tegenover ons ook, de eerste avond de club om de hoek muziek tot vijf uur, midden in de nacht de veeg en spuitwagens, glasbakken legen, rolkoffers, taxi’s, bussen, heul veul mensen, een fanfare met processie en in de straat tegenover ons was een tippelzone. Wij hebben genoten van het zo midden in de stad. Sevilla is een heerlijke gewone en gezellige stad. De mensen lopen hier nog met de telefoon in de zak en bij ons zit de telefoon aan de hand vast, aldus mijn reismattie. Wij hebben echt ons tempo wel aangepast aan de hoge temperaturen in Sevilla. De zon, geen jas aan en lekker laat eten, echt genieten.

Scheef…

Ik zag van een van mijn vriendinnen haar vakantiefoto’s met de scheve toren van Pisa erop. Scheef, het woord van nu en de woorden plakken en lappen natuurlijk. De verzorgingsstaat is onhoudbaar, scheef. De zorg is scheef. De woningmarkt is scheef. Onderwijs is scheef. Wat cijfers zijn af en toe scheef. En er zijn zoveel mensen op de aardbol dat ie vast een keer scheef gaat hangen, vooral als iedereen naar een punt toe wil… Wat is er eigenlijk niet scheef? Zelfs mijn eigen persoontje is scheef, mijn ene been is bijvoorbeeld iets langer dan mijn andere been. Ik had vroeger een zooltje in mijn ene schoen, een verhoging. Ja er is eigenlijk best van alles scheef aan mij en misschien dat ik mij daarom zo thuis voel in deze scheve wereld? Het was al met al een mooie zomer en ik heb toch heel veel leuke dingen gedaan zo tussen het werken door. En wat een groot voorrecht in Nederland om in september de Sinterklaas etenswaren te mogen zien in de winkels. Ja tegenwoordig overal de hiep hiep hoera stemming ten gehore brengen… Ik schreef pas geleden over een drone op het strand en afgelopen week kwam daar het reclamebord met camera bij. In mijn omgeving hadden mensen het over de begrafenis of crematie film. Dat je iemand uit belangstelling opbelt en dan verneemt dat je mooi op de film stond… De aankondiging vooraf van een film zou niet misstaan, bewust van verdriet zijn mensen zich soms onbewust van de camera. En misschien is er dan nog de mogelijkheid van bezwaar? Naast het condoleanceboek een boek waarin je weigert om mee te figureren in de film? En als oom Piet vol overgave tante Nel staat op te hemelen terwijl de halve zaal wel weet dat tante Nel het met heel het dorp deed en al deze blikken van verstandhouding dan onbewust op een film staan, hoe leuk is zo’n film dan nog? Vreemde uitvaarten in het nu. Ik begrijp de tekst van hij of zij of wie dan ook heeft nu de rust gevonden op een rouwkaart opeens veel beter in 2017.

Tenzij…

Ik stond het afgelopen weekend te genieten in Aalsmeer van een fantastische vuurwerkshow. Het was een heldere hemel en er waren heel veel sterren te zien. Het vuurwerk, de verlichte bootjes en mensen op het water, een sprookje. Ik durf het woord droom niet meer te schrijven, voor je het weet zit je zonder land als dromer Ik voorspel een nieuw land binnenkort, droomland, o wacht is er al niet zoiets? En afgelopen weekend ging er ergens anders weer een raket de lucht in… Een raket met een beving van de aarde als gevolg. De aarde beeft al genoeg dus ach ja, een beving meer of minder maakt dan niet uit… En echt waar, de vraag kwam echt bij mij op, zouden mensen die op zo’n manier raketten voor de test de lucht inschieten nog wel kunnen genieten van een mooie vuurwerkshow in Aalsmeer? Wat een wereld. Ik heb het toch al niet zo gezellig de afgelopen tijd, dingen zitten een beetje tegen. De Nederlandse hockey dames en heren waren Europees Kampioen geworden, fantastisch. Ik heb echt in elke krant zitten zoeken om erachter te komen waar de huldiging zou zijn en gewoon niet gevonden. Ik zoeken op rondvaart gracht en live televisie uitzending, helemaal niets en buitengewoon ongezellig. Misschien een keer in het voorjaar en een keer in het najaar alle mensen groots huldigen die in de sport iets moois gebakken hebben? O wacht, is er al niet zo iets op de televisie met bakken en Holland? En tot overmaat van ramp kwam er gisteren het ongezellige bericht binnen dat de zorgkosten volgend jaar weer omhoog gaan. En daar stond echt bij dat het de schuld was van het zorgpersoneel. Door de verhogingen van de salarissen in de zorg gaan de premies en bla bla bla omhoog. Ik kwam echt bijna huilend binnen bij een klant, wehhhhh, het is mijn schuld, wat een ongezellige dag… En 5 oktober is er een staking van het basisschoolpersoneel en een van de redenen voor deze staking is meer salaris. Ik zie het al voor mij, na de herfstvakantie komen alle leerlingen binnen in een leeg klaslokaal. Ja jongens en meisjes en alles wat daar niet onder valt, de juf heeft meer salaris en jullie hebben nu geen meubilair meer, het geld moet ergens vandaan komen, is mijn schuld, wehhhhh. Tenzij het nieuwe kabinet…