Vakantie in coronatijd in eigen land is ook nog steeds anders. Het begint al met goed lezen wat de verwachting is van de winkels en horeca die bezocht worden. Wacht buiten, iemand komt u halen, staat er bij de meeste terrassen en restaurants. Het is dan gegevens invullen en achter de persoon aanhobbelen naar de anderhalve meter afstand tafel en pret. We hebben bijna alles buiten kunnen doen met het mooie weer en dit voelt voor mij toch prettiger ook buiten coronatijd overigens. Een wereld van verschil met mijn vriend die alleen de warme zomer prettig vindt en buiten de zomer blij is binnen en met de verwarming. Ik vind zoiets best moeilijk want ik ben niet van de warmte boven de 21 graden in huis zolang het niet vriest en wel van raam open en een extra vest aan of fleece dekentje, tja samen komen we er wel uit of niet en pret. De slag om de verwarmingsknop in huis gaat weer beginnen vanaf de herfst en ook de slag om de verwarmingsknop in de auto en pret. Het was voor het eerst dat we even weg waren langer dan een nacht en het was bijzonder om elkaar eens in een andere omgeving te zien, bewust geworden van, brein en gedrag en pret. Een van de hoogtepunten voor mij was een bezoek aan de Hanzestad Doesburg met de historische binnenstad. Ik loop dan echt ademloos te genieten door het stadje en mooie foto’s te maken. Toen de klok zweeg verschenen de vogels van de vrijheid, prachtige tekst bij het vredesmonument in Doesburg. Om eerlijk te zijn was ik op vakantie nog onder de indruk van iets anders en waar ik echt een traantje om moest laten. Ik kreeg de bijna live trouwfoto’s binnen van een van mijn vriendinnen. Een stralende bruid en bruidegom met hun zoon en met alleen getuigen in het gemeentehuis. De intense blijdschap van het paar en de mensen eromheen, zo mooi en ook de emotie bij mij, iets van gemis er niet bij te kunnen zijn en blijdschap voor het paar. Ze hebben een fantastische dag gehad met allemaal lieve kaarten en cadeautjes van mensen en zoals mijn vriendin al zei, wij zijn rijk met zoveel lieve mensen om ons heen. En ook al komt er volgend jaar geen feest, er waren mensen blij en ik was blij op afstand, iets mooiers is er dan eigenlijk niet in de vakantie. 

Ik kreeg in de vakantie een soort van rondleiding door het binnenland van Flevoland. We gingen er via Nijkerk in en kwamen tot aan Creil en ik was er toen echt klaar mee want weinig water en pret, geef mij maar Urk aan de buitenrand. Ik vind het vooral een provincie die voor een grote uitdaging staat. De inpoldering destijds was om het overige land te beschermen tegen het water en voor zover ik kon nalezen was het de bedoeling om boeren daar voedsel te laten verbouwen. Er zijn nu meer bewoners bijgekomen en veul windmolens en wat toerisme en dan moet je de boel net als in de rest van Nederland opnieuw inrichten. Ik rook in Dronten de lucht van uien en ze waren bezig met een nieuwe woonwijk te bouwen daar. En ik dacht, mensen van buiten de polder in de woonwijk gaan op een gegeven moment iets zeggen over de lucht en dan krijg je dus het verhaal, wie was er eerder de ui of de bewoner? Ik vroeg in Dronten waarom mensen daar wilden wonen en jong vond het lekker centraal liggen bij Zwolle, Amsterdam en Leeuwarden en middel vond het lekker rustig wonen en het ons kent ons voordeel. De boeren daar willen maar een ding, hun voedsel blijven verbouwen en ik heb gezien wat er allemaal uit de polder komt en wat later dus op mijn bordje ligt en pret. Het was een leerzaam dagje, dat wel weer. Een heel ander ding in de vakantie was een bezoek aan het Nationaal Ereveld in Loenen. De laatste rustplaats van 4000 Nederlandse oorlogsslachtoffers, zij verloren hun leven tijdens de Tweede Wereldoorlog of tijdens conflicten of missies daarna, heel indrukwekkend. We zaten trouwens op de camping dichtbij militair oefengebied en ik hoorde vanuit mijn slaapzak de helikopters overkomen. Er waren daar weer andere geluiden in de avond, auto’s die over wildroosters reden, schietoefeningen en beukennootjes die van de boom vielen en pret. En zo is het overal anders in Nederland.

Het is moeilijk en ik doe mijn best, eigenlijk het enige om te benoemen voor mijzelf in deze coronatijd. Waar zal ik beginnen met schrijven, nou gewoon maar bij wat er in mij opkomt… Ik was een kleine week weg met mijn vriend, het laatste verjaardagscadeau nog voor mijn verjaardag afgelopen april en nu zijn de cadeautjes op en pret. Het weer was fantastisch de afgelopen week en ik lag lekker in mijn slaapzak op een klein bedje onder de sterrenhemel op de Veluwe. In de ochtend wakker worden van de kou en dan als de wiedeweerga mijn armen in mijn slaapzak doen, heerlijk. Mijn grootste vriend tijdens de vakantie, mijn slaapzak en pret. Ik volgde natuurlijk het nieuws op vakantie en ik dacht, waarom zeggen mensen niet gewoon dat het moeilijk is en dat zij hun best doen? We gingen een dagje naar de zoogdieren in het Dolfinarium in Harderwijk. Na een tijdje onder de bomen verlang ik altijd naar water en het was prachtig bij het strandje aan het Veluwemeer. In het Dolfinarium deden de mensen ook hun best en er waren duidelijke looproutes en borden. Ik stond buiten oogcontact te maken met een dolfijn in het water achter zo’n dranghek en op afstand van andere mensen. Er kwam opeens naast mij een vader met een kind staan en aan mijn andere kant een moeder met een kind, ze spraken een taal die ik niet machtig was. Ik ben een ruime meter naar achteren gestapt en ik dacht, het is moeilijk en ik doe mijn best. Ik dacht ook nog, goed dat ik niet in de politiek zit want iemand maakt een foto van mij met deze mensen naast mij achter het dranghek en ik moet excuses maken en pret. Deze mensen waren zich totaal onbewust van hun eigen gedrag en ik heb het zelf ook wel eens dat ik in mijn enthousiasme even te dicht bij iemand in de buurt kom, het is moeilijk en ik doe mijn best en pret. Ik neig zelf wel weer naar het mondkapje op voor binnen net als in Duitsland, als we daarmee alles weer enigszins normaal kunnen krijgen voor in het voorjaar dan zij het zo en ik wil mijn ouders zeker geen corona doorgeven als het even kan. Het is moeilijk allemaal en ik doe mijn best…

Ik was gisteren bij mijn moeder en hoera de deur ging open en het bordje was weg, het kan dus wel, mijn dank is groot. Mijn moeder had een kaart gekregen en ik belde gewoon mijn nicht op via de beeldtelefoon en mijn moeder kon haar zo live bedanken voor de kaart vanuit haar bed. Mijn schone zus was net terug van haar verblijf bij haar familie vanuit code rood gebied en dus voorlopig uit de buurt blijven bij mijn moeder en haar ook even op de camera laten zwaaien naar mijn moeder. De techniek staat voor niets in deze tijd en mijn ouders snappen er niets van maar vinden het enig. Mijn schone zus kon liggen in het vliegtuig, zo’n 50 mensen in het vliegtuig… ik verbaas mij bijna nergens meer over… En dan de jongeren die nu aangesproken gaan worden op hun corona gedrag. De jongeren die nu opgroeien in een tijd waarin ze met twee lappietops in de startblokken zitten om te proberen een college te volgen waar 5000 liefhebbers voor zijn en er 3000 mogen aanmelden. De jongeren die de studie rekening voor het nieuwe jaar weer op de mat hebben zien vallen zonder enige korting. De jongeren die colleges op de gekste uren krijgen waaronder in de avond. De jongeren die graag willen gaan samenwonen en alleen een kamer kunnen vinden vanaf 800 euro. De jongeren die vaak beter voor opa en oma zorgen dan hun eigen ouders en bewust niet in de buurt komen van opa en oma als zij feesten. De jongeren die hun baantjes in de horeca en evenementenbranche hebben zien verdwijnen. De jongeren die de zorgen binnen het gezin zien door armoede of ziekte of iets anders. De jongeren die de broodnodige steun vinden bij elkaar en lachen met elkaar. Ik vind het iets te simpel om dan te zeggen, we doen het licht aan in de kroeg en ga naar huis. Je zal het beter moeten onderbouwen met cijfers en feiten waarom ze niet bij elkaar mogen komen en tegelijkertijd ook alle andere vraagstukken en problemen waar deze leeftijdsgroep tegenaan loopt onder de loep nemen. Alleen het licht in de kroeg aandoen is niet genoeg… Ja het zal vast voor iedereen anders zijn, zo zie ik zelf de jongeren nu om mij heen. Jong, midden, oud en iedereen zal het toch samen moeten doen, bewust van... Nou het is weer weekend, waar iedereen ook mag zijn, in de kroeg of ergens anders, geniet ervan.

Het was sobere Prinsjesdag en er werd wat nagepraat en het napraten was er vooral op gericht om de eigen partij goed in het eigen licht te zetten voor de verkiezingen volgend jaar maart, mijn eigen gedachte. De P gaat hem worden voor de komende verkiezingen in maart, de Publieke sector weer op niveau tillen. En de P van Pensioenen. En de P van Please een betaalbare woning. Kortom de P van Potjandorie. En kunnen alle partijen nu eens opgaan in een links, midden en rechts blok? Ik denk dat het veul efficiënter werkt, ik vind alle eenlingen die geen andere baan kunnen krijgen buiten de politiek zo sneu om te zien. Ik stond laatst voor een gebouw met onderdak voor zo’n 100 mensen en daar komt een luxe appartementencomplex voor in de plaats met zo’n 25 voor de normale mens onbetaalbare appartementen. Waar gaan de overige 75 mensen dan wonen, dacht ik? Het meest opvallende bericht was voor mij toch eigenlijk dat de landelijke intocht van Sinterklaas in het geheim gaat worden opgenomen en pret. Net als de feestjes, veel gaat ondergronds en pret, oorzaak corona. In mijn eigen omgeving is vooral kanker het onderwerp van gesprek en nog wat andere aandoeningen waar geen vaccin voor is. En de geestelijke nood is ook hoog. Ik las heel wat boeken en een boek waar ik echt even over na moest denken, De stad der blinden van José Saramago. Hoe de mens terug kan vallen naar zijn oer stadium en dat gedrag vaak is aangeleerd. Ik dacht nog, zoals het boek afloopt zo gaat het nu niet aflopen, iets met blind achter elkaar een ravijn inlopen. Ik vind het heerlijk om dan wat door te filosoferen over zo’n boek. Ik heb de afgelopen week weer wat mensen opgezocht en ik word hier wijzer van dan van de dingen die ik in de media lees. We hebben veel gelachen om dingen die eigenlijk om te huilen waren. Bij mijn moeder hing weer eens een nieuw bordje op de deur van het verzorgingshuis, excuses voor het ongemak dat het ons niet lukt om het deursysteem goed te laten functioneren. Ik stelde de vraag niet alleen voor mijzelf maar voor ALLE oudere mensen die buiten lang staan te wachten alvorens naar hun geliefde familielid te kunnen gaan… Hoe gaan jullie nu eens oplossen? Excuus maken is blijkbaar zo 2020 en pret. Er komt een extern bedrijf naar kijken en als zij het oplossen hebben zij ook recht op voorrang bij het corona testen, dacht ik. Mijn eigen moeder heeft een dwangmatig hoestje en elke keer als ik bij haar ben dan zeg ik als zij hoest met pretogen vanachter mijn gezichtsmasker, niet hoesten ma want dan moet je weer in quarantaine en getest worden, ze kan er dan wel om lachen maar berust er ook in. Nou ik ben benieuwd wat het najaar gaat brengen allemaal, potjandorie wat een toestand… in het land.

Wonderlijke tijd achter de rug, zeker. Een paar mensen dicht om mij heen gaat het even iets minder goed en ik zoek het dan maar in de kleine dingen die ik dan wel kan doen, bewust van… En voor de een zijn dat muziek dvd’s regelen en voor de ander gewoon een leuk dagje mee uit nemen en ga zo maar door. In deze voor mij wonderlijke tijd mis ik zelf ook een back up af en toe, afbakenen en gewoon doorgaan helpen en er is gelukkig altijd de zee… Ik was weer een paar dagen aan zee en ik geniet dan van de kleine dingen, een soort van Braziliaanse trommelband was echt fantastisch! En aan zee stond een schilder die een mooi schilderij aan het maken was, PleinAirPainting en ik noemde het gewoon buiten schilderen en pret. Een aardige man en mooie schilderijen en een leuke blogger. Het meest indrukwekkende was een bezoek aan Museum Engelandvaarders in Noordwijk aan Zee. Het morsecode apparaat was leuk om te bedienen en ik denk met een koptelefoon op dat de juiste tonen verzenden niet zo moeilijk is, goed luisteren. Ik lach om niet te huilen, Max Tailleur. De man verloor zijn hele familie maar bedacht na de oorlog 50.000 moppen om andere mensen te laten lachen. Ik heb daar dan grote bewondering voor. De teksten die mensen konden ophangen waren ook mooi en er hingen zelfs kaartjes over de het niet vrij voelen in deze coronatijd. De mooiste was van ene Bert, je weet pas wat vrijheid is als je het kwijt bent. Ik ben zelf blij dat er weer wat dingen bezocht kunnen worden. Ik heb onlangs ook nog boven en buiten in de vuurtoren van Noordwijk aan Zee gestaan en wat een mooi uitzicht daar zeg! Het zijn allemaal betaalbare uitjes. Er valt genoeg te ontdekken en te bezoeken in deze buurt, geschiedenis genoeg, bewust van… 

Het is alweer september en het weer is weer normaal, hoera! Ik ben lekker aan het rommelen en met wat mensen gezellig uit eten geweest en koffie gedronken. Ik sla soms stijl achterover van wat er allemaal op tafel komt. Ik heb leuke bruiloftsfoto’s gezien van een echtpaar met alleen familieleden, totaal 8 personen. En het feestje 50 geworden van een vriendin ging niet door en werd omgezet in kleine groepjes koffie drinken en uit eten gaan. Een andere vriendin trouwt binnenkort en hun feest is alleen in het gemeentehuis met een paar mensen en in 2021 hebben we een feest als de omstandigheden beter zijn. De meeste mensen in mijn omgeving willen gewoon niet op hun geweten hebben dat andere mensen ziek van een door hun gegeven feestje komen. En voor de rest gaat iedereen eigenlijk weer gewoon zijn gang en ik ook. Het is ook moeilijk als je altijd in het najaar snottert en dan opeens verdacht bent… Het is nu meer zoiets van, testen we of testen we niet? En vier dagen wachten op testen en drie dagen op de uitslag en je zit al en week binnen en pret, ja ja niet overal en pret. En op vakantie in eigen land en dan even op en neer naar de eigen teststraat thuis moeten is ook vette pret… De bestaande andere ziektebeelden worden ook weer besproken gelukkig en de corona verdwijnt een beetje naar de achtergrond en daar zijn de IC corona opnames ook goed genoeg voor nu, gelukkig. Er zijn andere dingen om over te verbazen zoals Reiswerk Pensioenen. Zij gaan over naar Pensioenfonds PGB en die zijn rijker en pret. Een verlaging doorvoeren op mijn pensioenrechten dus, eerlijk want anders hebben de mensen die al bij PGB zitten last van mijn lagere dekkingsgraad… En dan staat er ook nog vrolijk dat de pensioenleeftijd van 67 naar 68 jaar gaat… We hebben de stukken even doorgenomen en buiten wat andere meningen over deze kwestie was toch echt de uitkomst dat wij met 68 jaar al lekker op ons gat zitten na jaaaaaarrrrreeeen van werken van jongs af aan of in het ergste geval onder een brug slapen. En ja misschien nog een mini baantje als de gezondheid het toelaat en dan alleen omdat het leuk is. Van die dingen, van die dingen…