Het is een tijdje geleden dat ik heb geschreven en het was dan ook een roerige tijd. Ik zeg altijd dat niets vanzelfsprekend is en dat bleek maar weer eens. Het voorjaar en de zomer, het waren tijden om nooit meer te vergeten. Afijn, de herfst heb ik altijd iets meer mee en het leven gaat weer aardig zijn gang en dooooorrrr. Het is buitengewoon jammer om niet te kunnen doen wat je eigenlijk wel wil doen en daar laat ik het bij. Er waren ook niet heul veul uitjes het afgelopen half jaar. Ik was wel blij met alles wat er wel kon. Het eerste uitje van het najaar was het jaarlijkse bowlen en eten met de vriendinnen, ons mutsen uitje. Het was erg gezellig en ik had voor allemaal een warme muts gekocht omdat het leven zo duur is geworden ondertussen. De verwarming aan in huis is niet meer vanzelfsprekend. En zo hebben we alle vier een nieuwe muts tegen de kou. Een van de kinderen van mijn reismattie had heel lief kaartjes voor ons geregeld voor De Dijk, hun laatste concert in de Ziggo Dome. Ik had geen idee hoe of wat en we zaten heel erg hoog en allebei meteen hoogtevrees. Een blik naar beneden en ik kwam binnen met kotsen in plaats van… Na een tijdje kwam de gewenning aan de hoogte en ik durfde op het laatst zelfs te staan en pret. Zo raar, de ene keer nergens last van en de andere keer helemaal mis en pret. Ik mag nog een keer naar zo’n mensenmassa gebouw met hoge zitplaatsen en dan maar hopen dat het beter gaat. Een van de beelden die mij is bijgebleven de afgelopen zomer in Amsterdam was de slapende man op een plekje waar ik ook zou gaan slapen als ik geen dak meer boven mijn hoofd zou hebben. Hij had er kijk op zeg maar… En lopend over De Dam, ik zag dan in mijn gedachten een mensenmassa tot aan het Centraal Station met mensen voor de vrede. In gedachten want vrede lijkt wel een vies woord te zijn tegenwoordig.