Ik kijk in de schuur en zie daar mijn scooter staan en ik veeg met mijn mouw het stof van het zadel af. Wat stond ik altijd te schelden als ik mijn regenpak aan moest trekken in de vroege ochtend om op mijn scooter naar mijn werk te rijden. Ik ging mij dan altijd op het werk wat opknappen en dan gezellig een bakkie koffie halen en een praatje met mijn collega’s maken. Ik zou nu maar wat graag door regen en wind naar mijn werk toe rijden. Ik zie het hoofd van mijn vrouw door het schuurraam en ik sluip via de andere kant het huis weer binnen zonder haar te hoeven zien voor de zoveelste keer op deze dag. Ik ga mijn werkkamer weer binnen met pre-corona heimwee…

Ik zie na de zoveelste wandeling in het landschap in de verte een trein rijden. Ik denk terug aan het overvolle station in de ochtend en aan de leuke jongen die vaak tegelijk met mij aan kwam fietsen bij het station. Zal ik hem ooit nog zien? En waarom heb ik nou nooit eens een praatje met hem gemaakt? Het lijkt lang geleden dat ik naar mijn werk ging met de trein, heel erg lang geleden, pre-corona heimwee…

Ik loop hem alle avonden voorbij tijdens mijn wandeling na mijn werkdag van 9 uur lang  in mijn kantoor-unit in de tuin. De kroeg in het dorp oogt donker en stil. Ik herinner mij de avonden vorig jaar voor de kerst, de kroeg was toen vol met lichtjes en mensen en bier. Ik herinner mij dat ik de weg van kroeg naar huis blindelings kon lopen vorig jaar, pre-corona heimwee…

En ik dacht zelf na bovenstaande verhalen… Heeft iemand een vaccinatie voor alle mensen met pre-corona heimwee? Eerst testen niet perse noodzakelijk…

Volledig gemist want ik heb niets met het woord. Het blijkt de week van de mantelzorg te zijn. Er was post voor mij en in de envelop zat een mantelzorgkaart van iemand aan mij gericht met een persoonlijke boodschap erop met bewondering voor mijn mantelzorg. Ik heb een hekel aan het woord mantelzorg. Ik doe de dingen altijd vanuit mijn hart en omdat ik vind dat iemand het nodig heeft. Een vriendin zegt altijd zo mooi, wie moet anders doen? En zo is het maar net, soms is er gewoon niemand anders om te zorgen voor iemand die dit zelf niet meer kan. Afijn, het kaartje was een leuke verrassing, zeker. Ik was bij mijn moeder en zij vertelde dat hij weg was, het was mij volstrekt onduidelijk waar het over ging en na wat doorvragen van mij, zij bedoelde Trump en pret. Ik geloof het pas als jij hier weg bent en op een plekje bent waar je het naar je zin hebt en zo zie ik het daar ook mam, ik geloof het pas op 20 januari en pret. Ik was voor Kamala Harris maar zij deed niet echt mee voor de functie. Ja, het kijkt toch soms toch leuker als je voor iemand bent, net als in een voetbalwedstrijd. Ik was wel blij om eindelijk weer eens lachende mensen te zien met hun toespraken. Mensen met elkaar proberen te verbinden is altijd beter dan te handelen vanuit haat. Ik hoop dat het daar allemaal goed gaat komen overzee. Mijn moeder wil wel graag verhuizen en zij vindt het helemaal niets dat zij op haar kamer moet blijven. Het was wel leuk dat zij patat friet kreeg met iets erbij, een lichtpuntje op een dag, bewust van. Ik heb verder wat gefietst en even eropuit geweest met mijn reismattie. Waar gaan we nu wandelen? Ik kan geen wandeling meer zien onderhand en zucht en zo de neiging om mijn wandelschoenen uit het zolderraam te gooien… O ja, blij zijn met wat wel kan en dus hup naar Zandvoort. We hebben een wandelroute gelopen door de Amsterdamse Waterleidingsduinen. En ik heb nog aan een een paar damherten gevraagd of zij voor of tegen sterilisatie waren en ik geloof niet dat zij een petitie wilden opstarten, de meerderheid was voor en pret. Er was wel een petitie in de maak voor een donorcodicil, dan konden ze bijvoorbeeld aanvinken om hun gewei wel of niet ter beschikking te stellen aan de mensheid, aldus damhert Karel. Ik blijf het wel onnatuurlijk vinden dat de herten niet schrikken als wij eraan komen, hoort echt niet. Ik heb wel mooie foto’s kunnen maken omdat zij bleven staan.

Het was een leuke week en ook de week van met het gezonde verstand bij vriendinnen afspreken thuis of buiten. Ik spreek met vriendinnen af een op een. En bij klachten of anders dan anders voelen dan gaat het bakkie doen niet door, zo doen veel mensen het in mijn omgeving. En dan nog, je weet niet waar je corona kan oplopen, gewoon zoveel mogelijk doorgaan. Ze hebben nu de musea dicht gedaan en ik moet nu voor mijn mentale welzijn naar het tuincentrum. Ik heb lopen te genieten van alle schilderijen met kerst en winter afbeeldingen en sommige met lampjes erin. Er stonden ook nep schilderijen voor buiten of binnen van Hollandse Meesters, enig zeg. En met een andere vriendin weer eens bijgepraat en door het bos gelopen bij Landgoed Zonnestraal in Loosdrecht. Ik las de geschiedenis en dat het vroeger een sanatorium was voor tuberculose patiënten, een zonnestraal… Een prachtige omgeving daar, zeker. Iedereen in mijn omgeving is eigenlijk heel erg positief en maakt er het beste van. Er is wel banenverlies en ik kan echt huilen als ik dan hoor dat mensen na tientallen jaren trouwe inzet, een afscheidspraatje krijgen via een video call. Onpersoonlijker kunnen we het niet maken, denk ik dan. Er gebeuren ook goede dingen en er is hier in de gemeente nu ook een corona testlocatie in een bus. En er doen heel veel mensen ook goede dingen door om te kijken naar de mensen die het nodig hebben. Ik had mij laatst toch weer laten overhalen om dit jaar mee te gaan naar het nu echte laatste concert van Rob de Nijs en het concert is nu omgezet naar volgend jaar, later dus en pret. Ik vond het een van de mooiste televisie momenten sinds lange tijd, Rob bij het programma Op1 afgelopen vrijdag. Een heel erg mooi muzieknummer, Wat Als Later Nu is. Er is soms geen later meer en met dit besef vandaag even een bloemetje met een engeltje wezen brengen bij een leeftijdsgenootje van mij met kanker. Vandaag, op de sterfdag 5 jaar geleden van een van mijn vriendinnen. Ik hoorde het An al zeggen vanuit het hiernamaals, je kan beter bloemen naar een levende brengen dan ze op mijn graf neer te zetten en pret. Ik ben mij ook bewust geworden van hoe moeilijk het is om te zorgen dat corona niet het huis binnen komt bij iemand die erg ziek is en graag nog even langer wil leven. De hele omgeving moet oppassen, eigenlijk net als ik op bezoek bij mijn moeder op de corona afdeling. En zo gaan achter alle deurtjes verhalen schuil en maken mensen er het beste van.