Het was gisteren weer zo’n dag waarop ik dacht heel wat mensen echt volkomen de weg kwijt waren. En ze zien het niet of het komt niet aan, als je de humor blijft zien heb je wel een fantastische dag… Mensen kijken mij soms ook aan met een dat wil ik niet horen, ik kijk liever weg, nog leuker… Ik las de afgelopen week een artikel over Nepal en dat je eigenlijk geld geeft voor de volgende ramp en niet voor Nepal. Een beetje hulporganisatie kijkt vooruit en heeft de spullen en medewerkers meteen klaar staan voor een ramp. De rest zal een land zelf moeten doen en het ene land kan het wel en het andere land ziet of wil het niet. Kan niet is zo makkelijk… Veel hulporganisaties vullen met het geld van acties van nu de voorraad weer aan en staan de hulpgoederen zo weer klaar voor de volgende rampen. Zo zou iedereen hier in Nederland bijvoorbeeld standaard een reddingsvest in de kast kunnen hebben, vooruitkijken. Het verkoopt beter om soms de commerciële versie te verkondigen en om op de mensen hun emoties in te spelen. Het minder commerciële verhaal verkoopt minder denken mensen, nee als je het anders en goed brengt dan verkoopt het net zo goed en misschien in deze tijd zelfs wel beter.

Wij hadden het bij de Voedselbank ook even over giften voor goede doelen en dat je ze kunt aftrekken van de belasting. Zo blijft het geld in de cirkel, begrijp en snap ik heus wel… Leuk en als ik goed wil doen dan doe ik zoiets omdat ik ergens in geloof of iemand een kans wil geven, vanuit het hart. Ik heb liever een lach terug… Mensen kijken je dan weer aan… Recht hebben op….aaaahhhh de hele wereld leeft op en met recht hebben op. Ik doe het zo en jij doet het anders, iedereen lekker zijn of haar ding laten doen in alle vrijheid. Bij de Voedselbank kwamen drie minderjarige kinderen een pakket afhalen gisteren, mag ik zoiets raar vinden? Ik ging vroeger als kind ook boodschappen doen voor mijn oma op die leeftijd, met geld dan wel. Ik leerde zo prijzen en het was leuk. Zullen kinderen in het nu dus leren dat alles gratis is en later een verwachtingspatroon krijgen dat alles gratis is? Ik denk nog even verder… En mensen die nog steeds niet blij kunnen zijn met wat zij gratis krijgen in hun voedselpakket. Het pakket bij de ander is vaak groener dan bij de buren. Mensen staan soms echt te vergelijken met wat had jij nou in je pakket en wat ik niet, gedrag. Ook leuk als je drie keer achter elkaar een product hebt en de vierde keer niet en dat ze dan naar het product gaan vragen. Het is dan automatisme geworden, heerlijk. Gelukkig zijn de meeste mensen blij en heel erg geholpen met de pakketten en daar doe je het bewust voor als vrijwilligster en natuurlijk zelf het werk leuk vinden!

Het was gisteren weer een denkdag voor mij. Ik werd een beetje gek van alle filosofen met hun uitspraken en ik besloot daarom om zelf te gaan denken, gewoon als Ingrid. Ik was bij een bedenksel van de Romeinse filosoof Seneca. “We klagen dat we dagen tekort komen, maar gedragen ons alsof er oneindig veel zijn.” Het deed mij denken aan iets van deze week. Een bejaarde vrouw wilde pinda’s kopen voor Moederdag voor de viste en haarzelf en deed de uitspraak: “als ik ze nu al in huis haal dan zijn ze op voor zondag. “Waarop ik zei: u kunt zondag wel dood  zijn en dan heeft u niet genoten van de pinda’s in het nu.” Ik was me er een en lachende gezichten van mensen… Ik hoop dat zij nog heel lang leeft natuurlijk en een mooi voorbeeld van leven alsof er oneindig veel dagen zijn. Ik ging verder met denken en stel dat een jong kind dezelfde uitspraak had gedaan over de pinda’s. Was mijn antwoord dan anders geweest? Had ik dan de vinger opgeheven om te zeggen dat pinda’s eten niet goed is? Dat een bewust stukje fruit met vitamientjes beter zou zijn? Ik zou dan eerst moeten weten of er onderzoek is geweest of pinda’s sowieso slecht zijn. Geen idee en stel dat het antwoord ja was, zou ik een vrouw met een heel leven achter de rug dan laten genieten van pinda’s en een jong iemand niet? De jongere persoon kan ook uit een kermisbakje vallen en er morgen niet meer zijn. Is mijn mening of antwoord anders als iemand oud is of iemand jong is? Ik probeer als iemand jong is een bewuste  boodschap mee te geven, iets van alles met mate en geniet want misschien heb je nog oneindig veel dagen voor je. Terwijl niets zeker is en er geen oneindig veel dagen zijn. Waarom willen ik en andere mensen dan een boodschap overbrengen? Omdat ik zelf denk te zien dat het op alle fronten mis gaat en er voor jong en oud misschien geen oneindig veel dagen meer komen? Als iedereen voor zichzelf zou uitmaken wat juist is en iedereen laat het gaan, zou het dan vrede worden overal of een nog grotere puinhoop? En zo denk je weer eens wat en ik geniet ervan…

Ik dacht ook nog even aan de foto’s van onze Geert in Amerika terwijl ik las over Mahatma Gandhi’s uitspraak: ”als je wilt dat er iets heel belangrijks wordt gedaan, moet je niet alleen argumenten geven, maar ook het hart beroeren.” Heel wat politiemensen in Nederland hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat zorgmedewerkers hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat cliënten van de Voedselbank hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat vrachtwagenchauffeurs hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat asielzoekers hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat ZZP’ers en flexwerkers hadden wat graag met hem op de foto willen gaan nog voor het zomerreces enzovoorts enzovoorts… allen wonende te Nederland. Zij vragen nu om aandacht en een luisterend oor. Het hart beroeren doe je niet in het buitenland, het hart beroeren doe je in eigen land waar je de problemen ziet en in oplossingen probeert te denken om die dan de wereld over te laten gaan. Nee, ik hef de vinger niet op, laat hem genieten, straalt hij uit. Ik zie dat genieten alleen niet overgebracht worden op de mensen in Nederland, ik zie geen harten beroeren… wel har(t)d nodig. Gelukkig hebben we zoveel politieke partijen in Nederland dat een ervan vast de weg naar de harten van de mensen wel weet te vinden.

Gisteren voor mijn doen op een vrije Bevrijdingsdag vroeg uit de veren om naar de optocht van oude legervoertuigen te kijken. Ik vertelde dit aan een bejaarde vrouw en ik moest van haar de groeten aan Charley doen. Haar herinnering van destijds waren mensen in rijen dik die de bevrijders verwelkomden en er zaten veel Charley’s tussen. Zo’n honderd mensen hadden vroeg de moeite genomen om naar de optocht te komen in het dorp. Een oudere dame op de scootmobiel kwam ook in de optocht met oude voertuigen terecht en dat was weer humor natuurlijk. Ik was heel trots dat (mijn) negentigjarige meneer eregast was bij de feestelijke openingsceremonie, iemand van wie ik veel geleerd heb over de oorlog en die veel dezelfde dingen ziet in het nu als mijn persoontje. “Vrijheid is niet vanzelfsprekend.” Hij zat in zijn rolstoel bijna naast de locoburgemeester en ging staan toen het volkslied klonk, zo trots op hem! Tijdens het volkslied kwam er een motorrijdster aan met geen enkel benul van wat er aan de hand was. Zij moest stoppen voor de mensen op de weg. Door het geluid van de motor was het Wilhelmus niet meer te horen en iemand sprak haar aan met het verzoek om de motor uit te zetten en haar antwoord was: “ik moet naar mijn werk.” Het was een van de hilarische hoogtepunten van de dag, zeker. Ook leuk waren de kinderen die niet begrepen waarom ze niet in de oude legervoertuigen mochten. Geen enkel besef van de oorlog en pa en ma sleurden ze dan maar mee naar de ijssalon in plaats van uit te leggen over de geschiedenis van deze voertuigen. Als je humor ziet is zo’n dag erg leuk.

Nog een andere vriendin kwam toevallig op mijn pad en haar kinderen interesseerde de oorlog van toen ook geen …. De meeste winkels waren open en veel bedrijven gewoon in bedrijf, de economie en omzet gaan boven 70 jaar bevrijding. Leven in het nu. Heel veel mensen die hier niet zijn geboren snappen er ook helemaal niets van dat wij 70 jaar bevrijding vieren. Je kunt iets niet vieren als jij zelf of jouw volk nog niet vrij is, bewust van. We leven in Nederland in ongelijke werelden naast elkaar en dan heb ik het niet eens over inkomen. Als jouw familie in oorlogsgeweld in bijvoorbeeld Syrië leeft en je bent hier dan snap je niets van ons bevrijdingsfeest. In gedachten bij het niet vrije thuisland, bewust van. Zelfs ik snap het niet helemaal, kan ook niet want ik was er nog lang niet tijdens de bevrijding. Ik kan mij wel inleven en ik heb respect voor de herdenking op 4 mei en ik luister naar alle verhalen van toen. Mijn vriendin vertelde nog dat haar moeder als kind vrij dacht te zijn op 5 mei en toen werd er een Duitser neergeschoten in het dorp en toen kwamen de Duitsers terug om de persoon te zoeken die deze moord op zijn geweten had. Bizar, sta je eerst te feesten en even later is het weer even over. Ik ben blij dat ik af en toe verhalen nog tot mij kan nemen van mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. En als zij er niet meer zijn blijven de herinneringen voortleven, bewust van.

Ik leef in het nu en ik ben geïnteresseerd in geschiedenis. Ik kreeg van iemand iets moois aangereikt van 80 jaar geleden en de tekst is het waard om te delen. Tijden veranderen, de strijd voor vrijheid nooit, bewust van.

Noord en Zuid.

Wijze: Brabançonne

Te vaak was strijd in beide kleine landen

Soms tegen, meestal naast elkaar

Maar ’t loon was vrijheid aan de lage stranden

Het hoogste goed, onze volkeren alles waard

De moeilijkheden nog te overwinnen

Bij de geboorte van de nieuwe tijd

Breng onze volkren tot een klaar bezinnen

Tot hulp en steun, eendrachtigheid

Wij willen altijd samen blijven werken

In vriendschap tussen Noord en Zuid

In vriendschap tussen Noord en Zuid

In vriendschap tussen Noord en Zuid.

Brussel/Maastricht, 16 juli 1935.

Het is vandaag weer 4 mei en tijdens de Nationale Herdenking worden alle Nederlandse oorlogsslachtoffers herdacht. Wat mij betreft vallen alle slachtoffers van de MH17 er ook onder, boven oorlogsgebied neergeschoten, Nederlanders. Ik vind dat nationale niet meer zo in het nu en de jongeren zijn opgegroeid met beelden van oorlogen overal in de wereld en leven samen met vrienden en vriendinnen hier in Nederland afkomstig vanuit oorlogsgebieden in de hele wereld. Oorlogen van vroeger, oorlogen in het nu, geweld van vroeger, geweld in het nu. Gelukkig mag iedereen herdenken wat hij of zij wil, in alle vrijheid en wij doen het samen in Nederland om 20.00 uur.

Op 4 mei 2013 hield generaal b.d. Peter van Uhm een toespraak tijdens de herdenkingsplechtigheid bij het Nationaal Monument op de Dam. Wat mij betreft een van de beste teksten ooit tijdens de herdenkingsplechtigheden…

Ik hoop dat de nagedachtenis en saamhorigheid van 4 mei ons helpt om in tijden van ‘ik’, het ‘wij’ terug te vinden. Want niet vanuit het ‘ik’ en het ‘zij’, maar vanuit het ‘wij’, ontstaan de goede dingen.

Dat heeft de geschiedenis ons geleerd.

Dat moeten wij blijven herdenken.

Dat moeten wij blijven afspreken.

Met onszelf. En met elkaar.

Tja, ik kan nog steeds geen overtreffende bewuste trap vinden. Ik zou er iets van hoop nog aan kunnen toevoegen. Hoop, dat het ooit stil zal worden op de wereld en dat geweld en oorlogen niet meer te horen en te zien zullen zijn. Dat je de vrede en liefde zou kunnen voelen overal. Zal nooit gebeuren helaas, de mens blijft een raar wezen. Er zijn gewoon kleine kleuters die nog nooit iets anders meegemaakt hebben dan oorlog en geweld, onvoorstelbaar toch? Zij weten niet hoe vrede voelt en je mag hopen dat er nog ergens ouders of familieleden zijn die ze af en toe een knuffel geven en wat liefde laten voelen. Hebben ze het later iets makkelijker in hun leven en is de kans iets kleiner dat ze de oorlog van hun ouders gaan voortzetten… Ik kan dromen over vrede maar wat als je als je als kleuter niet eens weet wat vrede is? Kun je er ook niet over dromen. Ik hoop dat deze kinderen in de oorlogsgebieden van nu ooit ook iets van een Bevrijdingsdag kunnen gaan vieren zoals wij deze morgen hier vieren.

Ik ben een avond en soms een nachtmens, ik kan ook schakelen. Mijn voorkeur gaat toch uit naar de avond en de vroege nacht en voor zover ik weet heeft niemand daar geluidsoverlast van. Ik was laatst door de weeks rond half elf in de avond op straat en ik zag bewust kinderen op straat. Bij mijn thuiskomst vroeg iemand aan mij wat ik zo laat nog op straat deed, de omgekeerde wereld. Volwassenen aanspreken en kinderen niet, het was wel komisch. Ik verneem ook steeds meer verhalen van mensen die willen slapen in de nacht en dat buren overdag niet te zien zijn en in de late avond en nacht op zijn en veel lawaai maken. Je buren hierover aanspreken is zo… net als je niet met een ander bemoeien is zo… Het kan zijn dat mensen nachtdiensten draaien vanuit huis, het kan zijn dat mensen privé of zakelijk contact hebben met het verre buitenland met andere tijden, het kan zijn dat je met vrienden graag een goed gesprek in de nacht voert, het kan allemaal. Neemt niet weg dat er heel wat mensen zijn die graag willen slapen in de nacht. Omgekeerd natuurlijk ook, als je weet dat de buurman nachtdiensten heeft en overdag slaapt dan zou je er een klein beetje rekening mee kunnen houden. Al met al zouden mensen er toch wel samen uit kunnen komen als vriendelijk aanspreken op gedrag mogelijk zou zijn? De oplossing verhuizen is er ook een, eigenlijk geen oplossing, is weglopen voor een probleem, soms ook een weg als een probleem niet op te lossen valt. Of oordopjes in en alsnog wegdromen. Dromen in stilte en van stilte.

Leuke foto’s en beelden van ons koningshuis op Aruba, Bonaire en Curaçao. Ik vroeg mij even af of het dezelfde mensen waren die hier met Koningsdag op een tribune aan het water zaten. Ze hadden plezier daar en straalden. Hoe een strakke planning en beveiliging in ons land een hoop blijdschap en spontaniteit wegneemt. Ik zal het wel verkeerd denken… Andere landen keken met een dat willen wij ook gevoel naar onze Koningsdag en ik begreep opeens hun gevoel een stukje beter toen ik de eilanden foto’s en beelden zag. Het gras is altijd ergens ander meer oranje of zoiets. Persvrijheid, vrijheid om te zeggen wat je wilt, 70 jaar vrijheid, ik lees er overal over. Vrijheid is relatief, mijn mening. Bewust zijn van hoe je iets zegt en wat je zegt zijn zo terug van nooit weggeweest…

Ik wil geen negentig jaar worden, geen zin in om dan een brief te ontvangen dat ik eerder naar een gelijkvloerse woning had kunnen verhuizen en daarom geen traplift krijg. En ik zie mijzelf al zitten als negentigjarige in de toekomst in een bejaardenhuis… Als er dan een keer in het half jaar een bezoekster voor mij komt dan zit er een robotlientje bij de receptie. Zij zet de bezoekster op een lopende band en zij gaat door een poortje die scant op overdraagbare bacteriën en andere ellende. Na deze test zegt robotlientje tegen de bezoekster dat de lopende band haar naar mijn kamer gaat rollen. Terwijl de lopende band start is er plotseling een storing 2.3659 in het brein van receptie robotlientje en roept ze in plaats van een fijne dag naar de bezoekster: “je gaat naar die ouwe taart, oud, oud, oud, taart, taart.” Gelukkig kunnen ze vanuit het receptioniste brain center de storing op afstand snel verhelpen. Ik zie mijzelf al in mijn stoel zitten en dan komt mijn bezoekster aanrollen via de lopende band. Mijn eerste vraag zou dan zijn of haar virtuele helm leverancier failliet is gegaan want normaal zou ze bij mij binnenkomen via de bejaarden home cinema set via kanaal 24-90. Je moet omdenken Ingrid, net als vroeger, mijn helm is oké maar het home cinema kanaal 24-90 is verkocht aan Mars en er is nog gedoe met aandeelhouders, vandaar. Weet je nog dat wij vroeger alle bedrijven aan andere landen overdeden en onze kaas zo het land uit verdween? We hadden toen alleen nog kruimels over, weet je nog? We praten wat en ik vertel over mijn uitstapjes vanuit mijn luie stoel in mijn kamer naar Sail 2065 en over dat de boot bijna een aanvaring had met een plastic rif, ontstaan tussen 1985 en 2020 uit plastic afval in zee. En dat de kapitein als eerste al aan de reddingsdrone hing, hilarisch. Ik vertelde over mijn uitstapje naar de bossen en de eerste bomen die weer groen aan het worden waren na de bruine dorre tijd van 2021. Mijn bezoekster vertelde over het leven buiten mijn kamer en dat bepaalde dorpen en steden van vroeger nog steeds no go gebieden zijn waar leven niet meer mogelijk is. Met de roze bril op liet zij mij wat foto’s van vroeger zien waarop mensen zich nog gewoon in de straten voortbewogen. Ook leuke foto’s van Afrika waar de mensen nu leven als wij deden in het jaar 1990. Het deed mij denken aan de jaren vanaf 2014 waarin iedereen toen vanuit het Zuiden en het Oosten naar ons toe kwam. Met de kennis van nu hadden ze die barre reizen vast niet gemaakt. Mijn vriendin laat nog een foto zien van haar neefje die heel gelukkig leeft op Mars en de taal van daar al aardig begint te leren en een verblijfsvergunning heeft gekregen. Ze vieren daar geen 1 mei want niemand die daar werkt. Marsmanday hebben ze wel en hij vindt deze dag super leuk. Opeens gaat mijn stoel schudden en de basic stoelen gym gaat beginnen. Mijn bezoekster gaat weg en ik blijf alleen achter. Negentig jaar is met wat fantasie toch best wel leuk…

Het was gisteren een bewuste dag. Ik dacht in de avond even helemaal bij te komen bij een televisieprogramma over het brein en het ging al mis in mijn brein bij het begin. De professor gaf als voorbeeld, wakker worden en dan naar de wijzers op de wekker kijken hoe laat het is. Een wonder, zeker. Een wekker met wijzers? En krak krak en het ging mis bij mij… In het nu hebben wekkers amper nog wijzers, bewust van. Wakker worden met muziek, digitale wekker of mobiel is zo 2015…  Mijn wekker heeft cijfers en geen wijzers. Waarom deed mijn brein krak krak en is het een wonder? Onwijze wijzer pret, zeker. Ook in het rust, bad, brood en bed debat gingen ze het niet ongezelliger maken dan nodig voor mijn brein. Niemand die wist wat een beperkt aantal weken was. Enkele weken is niet vele maanden, was een uitspraak. Vele maanden zijn dus geen enkele weken. Hoeveel weken zijn dus een beperkt aantal weken? De oplossing volgend jaar in de nationale IQ test. Het kabinet wil uiterlijk 1 november een bestuursakkoord sluiten met gemeenten over hoe lang de uitgeprocedeerde asielzoekers rust, bed, bad en brood kunnen krijgen. Dus over 6 maanden, heel erg veel maanden en dus niet over enkele weken? Het gaat er nu om, werk je wel mee of niet mee aan terugkeer. Ik zag een nieuw televisieprogramma voor mij met iets van blijft ie nou of blijft ie nou niet… Mijn brein had bewust pret gisteren. In deze rare tijd gewoon de humor blijven zoeken.

Van die boer, geen eieren. Bij onze Voedselbank was er wat ruis over eieren en of ze wel goed waren. Mensen gingen eieren weggooien of wilden ze niet. Een oplossing die je niet wenst… Ik kreeg wat goede tips en duidelijkheid van collega’s uit de regio en ik kon zo gisteren een bewuste eierenvoorlichting geven. Binnen een week en niet na enkele weken of vele maanden en weer pret. Een plaatje erbij doet het altijd leuk en in een glas water zinkt een goed ei en blijft een fout ei blijft bovendrijven. Het was voor iedereen duidelijk en probleem opgelost, soms moet je moeite doen om iets te bereiken. Je kan geen omelet maken zonder eieren te breken… Het is ook bijzonder leuk dat cliënten van onze Voedselbank een of twee dagdelen meewerken in een kas waar wij dan weer groente van krijgen. De eerste verse kroppen sla stromen zo na de winter alweer binnen bij onze Voedselbank. Vaak ontstaan er mooie gesprekken bij de Voedselbank met mensen en het was weer zo’n dag, luisteren naar mensen is vaak al genoeg, bewust van.