Ik ben zo blij dat ik kan schrijven in deze roerige tijd in de Nederlandse geschiedenis… De ik ga op reis mensen drijven een wig in mijn landje, de voor en tegenstanders komen steeds meer tegenover elkaar te staan. Naar elkaar luisteren is erg moeilijk aan het worden in mijn landje. Gisteravond was er weer een live te volgen vergadering vanuit Purmerend. Inspraakavond over de 600 tot 1500 ik ga op reis mensen. Geweldig, de avond begon met een mevrouw namens de manege daar en met zorgen voor de manege en de kinderen die op de fiets naar de manege komen. In tranen aan het einde van haar betoog. Nederland tranenland, Purmerend waterland van tranen. De beelden van de koeien op de Koemarkt waren ook opgestaan en naar de zaal gekomen want het boe boe boe deed de zaal af en toe schudden. Jammer dat de bel na de vijf minuten spreektijd geen koeienbel was en pret. “Geen politieauto beschikbaar als je belt voor overlast en wel acht politieauto’s beschikbaar voor een raadsvergadering.” Ik lag van mijn stoel van het lachen. En droom met mij mee was een leuke, alleen is er een verschil tussen dromen en de werkelijkheid, helaas wel. En 24? jaar wachten voor een huurwoning in Purmerend? Buiten de komst van de ik ga op reis mensen om, hoe kun je het zover laten komen als gemeente? Hoe goed zorg je dan voor je eigen inwoners? Mensen met een A status hebben recht op een woning. Zijn Nederlanders dan tweederangs B burgers geworden? En zo denk je eens wat bij zo’n uitzending. “Als mensen al niet met de diversiteit kunnen omgaan in de AZC’s hoe moet dit dan straks in de samenleving?” Briljante vraag van iemand… Mag ik dan bij jou schuilen en waar is ons hart gebleven? Handelen vanuit ons hart is mooi, verstand erbij gebruiken is nog mooier. “Een Syrische arts ontvlucht zijn land zonder gezin en Artsen zonder Grenzen stuurt artsen naar daar,” hoppa. En zo ging het de avond door met voors en tegens. Samengevat wilden de meeste mensen de ik ga op reis mensen op het industrieterrein als ze dan toch ergens moeten komen en dus zet je daar een AZC op lijkt mij. Eigenlijk is Nederland nu klaar en rijp voor een twee partijen of drie partijen politiek stelsel, bedacht ik ook nog en pret. Feit blijft dat er nog steeds heel veel mensen per week ons land binnenkomen, het ende is nog niet in zicht, Nederland verzuipt. In andere landen die bewust geen ik ga op reis mensen opnemen lachen ze ons trouwens uit. Tranen van het lachen daar en ze hebben er geeneens water…

Ik was het afgelopen weekend op een verjaardag en dan gaat het links of rechtsom ook over de ik ga op reis mensen die hier elke dag weer binnen komen. De meeste mensen vinden dat de maat vol is en de kreet burgeroorlog komt steeds meer over tafel, zorgelijk. Ik was mij gisteren in het vluchtelingenbeleid aan het verdiepen en bij een bezoekje aan mijn vader kwam hij met stof aanzetten waar ik weer over kon nadenken. Hij heeft rond 1998 zelf als vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk gewerkt en hij komt nog wel eens ex-vluchtelingen tegen die volledig geïntegreerd zijn en hem nog steeds herkennen en hem dankbaar zijn. Heel veel mensen zijn een waardevolle aanwinst voor ons land geworden, het is niet alleen somberheid als de klok twaalf slaat. Ik heb de verhalen destijds ook meegekregen van de vrouwen en van verkrachtingen tot verbrandingen en bedreigingen aan toe. In die tijd kwamen zij niet met duizenden per dag ons land binnen en zij waren welkom zonder spandoek of welkomstlied. Mijn vader vertelde dat er toen ook al economische vluchtelingen bij waren en dat ze in een huis met mannen een koffiezetter wilden hebben. Hij een tweedehands koffiezetapparaat gebracht en toen zeiden zij dat zij recht hadden op een nieuwe. Mijn vader boos en op kantoor vertelde iemand hem dat er inderdaad een potje was voor een nieuw koffiezetapparaat. Mijn vader vond zoiets toen onbegrijpelijk en later bleek dat deze mannen allemaal terug moesten en dat hij allang had gezien waarvoor zij wel naar Nederland toe waren gekomen. Mooie verhalen over toen en ik leef in het nu en toen was toen. Ik hoor nu van diverse kanten dat mensen in een dorp verderop uit een flat moeten die gesloopt zou gaan worden. Tot de sloop mochten zij er wonen en nu moeten zij eruit, niet vanwege de sloop, wel vanwege de komst van ik ga op reis en ik blijf mensen. Mensen die deze woningen hadden geaccepteerd omdat zij zelf al geen woning konden vinden, allemaal met hun eigen verhaal. Hoppa en weer verder zoeken als Nederlander in eigen land. Het draagt allemaal niet bij aan de vrede om het zo maar eens te omschrijven.

Het is vandaag dierendag en vreemd genoeg was het voor mij gisteren al dier en dag. In de ochtend kwamen er laagvliegende zwanen op mij af en twee hadden de landing verkeerd in gezet en kwamen op de weg terecht. Hoogtemeter stuk of nog niet genoeg vlieguren gemaakt? Het was een mooi en komisch gezicht en gelukkig krabbelden ze weer overeind. Op het stand aangekomen stond er een lange rij van allemaal kustvissers, nationale wedstrijd en leuk om te bekijken en om te horen waar de mensen vandaan kwamen uit het land. Humor dat er weinig gevangen werd en er zat weinig vis in de zee. Je mocht niet staan waar je zelf wilde en de plek werd aangewezen en zo staat de een bij een dieper gedeelte en de ander bij een ondieper gedeelte. Ik kreeg later in de avond nog een mooie update over de visserij en door de hedendaagse techniek is vissen gewoon massaal het water leeg sonar vissen geworden. De vissen kunnen het niet meer voor paren. Ik kreeg les in dat de paling tegenwoordig uit Scandinavië komt en weinig meer uit onze eigen wateren. Ik vernam laatst een verhaal vanuit Spanje en daar zit nog wel genoeg vis in bepaalde gebieden. De vis heeft het moeilijk zo op dierendag… Ik kwam in de duinen oog in oog met een hertje te staan en minutenlang stonden wij elkaar aan te kijken, het hoogtepunt van dieren in de dag. Paarden, honden, reigers, vogels en veel dieren in de dag. En zo zit je begin oktober nog heerlijk in de zon op het strand samen. In de avond ging het even over plofkippen en de behoefte van iemand om niet alleen de winkels te benoemen die plofkippen verkopen maar de lijn voordat de plofkippen in de winkels terecht komen, zit wel iets in. Een soort van het ontstaan van de aarde maar dan het ontstaan van de plofkip van begin tot eindpunt en dan zie ik het toetje na de kip al weer aankomen met een Kamerdebat. Nou ik ga mijn eigen huisdier eten geven, niet omdat het dierendag is, mijn schatje op vier pootjes heeft altijd dierendag bij mij.

Het is alweer weekend en dan kan de boel iets luchtiger. En over luchtig gesproken, ik vernam dat veel mensen in het land de luchtige zomerkleding aan het opruimen zijn. Zakken vol komen er binnen bij de goede doelen en tweedehands winkels. Het deed mij weer eens even stil staan bij de gigantische wegwerpmaatschappij. Gelukkig worden veel kledingstukken uit elkaar getrokken en van de draadjes worden nieuwe kledingstukken gemaakt en zo krijgen veel andere dingen ook een tweede leven. Ik heb er zelf niet zoveel last van om dingen weg te doen en vaak zijn ze bij mij dan ook echt versleten en doet het gewoon pijn om het weg te moeten doen. Ik heb mijn lievelingskleding en af en toe twee dezelfde broeken zodat ik ze af kan wisselen. Ergens niet meer inpassen, gelukkig weinig last van en anders gewoon even meer bewegen en hoppa. Ik heb eigenlijk niet eens heel erg veel kleding en zo blijft het mooi overzichtelijk in de kast. En je kunt met kleine dingen oude kledingstukken weer opleuken. Ik ben nu met een broek bezig en die gaat vast hilarisch worden… Als je maar pret hebt en gisterenavond alweer pret. Een vriendin zit zonder douche en dus een tasje met zelfgemaakte douchemuntjes voor haar gemaakt en wat kleine douche dingen erin gedaan. Ook de douchehuisregels op een papiertje gezet en dan heb je al voorpret. Gisteren stond zij aan de deur met een douchemuntje en pret. De douchedeurtjes afnemen met de wisser na het douchen is een van mijn regels. Ik hoorde de wisser vol ijver over de deurtjes gaan na het douchen. Zij blij met wat zij wel kreeg en ik blij dat zij blij en schoon was en dat de douchedeurtjes schoon waren… Het leven kan zo leuk zijn als je het samen leuk maakt. De koffie was van het huis. Samen nog even pret gehad over de ik ga op reis mensen die het niet eens waren met de slaapzalen bij de opvang in Nijmegen en terug wilden lopen naar Ter Apel. Een gegeven warm bed in de mond kijken en pret. Nou de douchemuntjes van mijn vriendin zijn nog niet op en een gegeven warme douche mag je niet…

Ik aanschouw de mooiste landkaartjes van Nederland met alle opvang of toekomstige opvanglocaties voor de ik ga op reis mensen. Ik leg er dan altijd een kaartje naast met alle Voedselbanken in Nederland en waar maken we ons dan met zijn allen druk om en pret. Alhoewel er veel overeenkomsten zijn met het gedrag van wat mensen bij de AZC’s en Voedselbanken en pret. En logisch gezien stroomt de AZC groep in de toekomst door naar tijdelijke containerhuizen en dus ook naar de Voedselbank. Ik wilde mijn oud collega’s weer even zien en dus hoppa op de koffie bij de uitgifte voordat de mensen hun pakket kwamen afhalen. Ik heb gezellig gelachen als vanouds en met allemaal even een praatje gemaakt en zitten luisteren. Met liefde lieten zij mij even de geen vlees voedselpakketten zien. Hoppa, je bent een zomer weg en het zijn er heel veel geworden. Wees meer dan welkom allemaal in Nederland en ook bij de gratis Voedselbank. Een oud collega sprak de woorden dat de Voedselbank hetzelfde begint aan te voelen als wat veel Nederlanders voelen op dit moment in eigen land. Ik vroeg of ze konden merken dat zij door de AZC’s minder voedsel kregen en er was inderdaad minder voedsel maar de reden was onbekend. Ik denk zelf eerder aan een beter inkoopbeleid in de winkels en dus minder verspilling en nog steeds een toename van het aantal mensen bij bij Voedselbanken. De Regionale omroepen gaan in de decembermaand weer actie voeren en voedsel inzamelen, samen voor de Voedselbank. Ik bood mijn oud collega’s aan dat als ze het zat gaan worden bij de Voedselbank dat ze dan altijd met mij als vrijwilligersteam weer mee mochten naar de toekomstige opvanglocatie voor de ik ga op reis mensen in onze gemeente. De gezichten waren weer goud waard…grapje…niet echt… en pret. Veel mensen denken er hetzelfde over als mijn persoontje. Niets tegen de ik ga op reis mensen, zij benutten wat zij kunnen benutten, stom van ons en slim van hen. Nee, wel tegen het ongelimiteerd binnen laten van iedereen in ons land en het weggeven van alles en onze cultuur. Een oud collega was verbaasd want ik was altijd zo van de vrede. Ja, nog steeds, zucht, maar ik ben niet breinloos… En dan leg je weer eens uit dat links goede ideeën heeft en rechts ook goede ideeën heeft en dat je met eigen ogen de wereld ziet en daar eens wat over nadenkt. Ja, het was gezellig en leerzaam op de koffie.

Gewoon doen waar je zin in hebt en er zelf plezier aan beleven, heerlijk. Zo vlinder je van locatie naar locatie om vooral te luisteren en zelf de handjes uit de mouwen te steken. Ik kom onderweg altijd de leukste mensen tegen, heerlijk. In de ochtend een verhaal vanuit de stad over de ik ga op reis mensen in een AZC die troep achterlaten in een winkelcentrum en hun gekregen kleding gewoon weggooien. Ja, ze hebben zelf geld om de welvaart in onze eigen winkels te kopen, kun je het ze kwalijk nemen?Misschien kunnen ze in de welkomstpakketten gratis prikstokjes doen en een gratis afvalzak en een gratis uitleg erbij dat wat ze niet willen met de prikstok weer in de zak kan en vervolgens in de gratis afvalbak? Verhalen over een gratis visvergunning als bezigheidstherapie voor de ik ga op reis mensen en andere gratis dingen die verstrekt worden. Een verhaal vanuit Hongarije over mensen die eten weggooien. Een verhaal over een ik ging op reis gezin en later omgezet in een mogen blijven gezin met woning en met heel erg veel kinderen die overlast veroorzaken in de buurt en er niets van gezegd mag worden. Meerdere verhalen over de inzet van handhaving en politie bij de AZC’s en dat andere zaken nu nog langer op de plank blijven liggen. Verhalen over de ik ga op reis mensen in de AZC’s en die hun afkeer jegens elkaar gewoon in ons land voortzetten. Verhalen van allemaal mensen die het meer dan zat zijn dat de ik ga op reis mensen hier komen. Verhalen van studenten en andere mensen die hun woning moeten verlaten vanwege de ik ga op reis mensen. Verhalen van mensen afkomstig uit een andere land en die hier zijn gaan wonen en werken, Nederlanders zijn, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen hier geboren en die nu zorgen hebben dat de zorgzaamheid aan hen en andere generaties gaat ophouden. Verhalen met zorgen over de komst van een opvang voor de ik ga op reis mensen in mijn eigen woonplaats. En de vraag, wat kunnen wij er aan doen? Verhalen en verhalen en verhalen en Ingrid luistert en luistert en zegt af en toe iets terug. In huis denk je weer eens wat na over de verhalen, in alle stilte en rust. Verhalen die voelen als een hoofdstuk in een dik boek. Fictie of non-fictie boek?